دوباره بوی خوش مشک ناب می‌آید
شمیم توست که با آب و تاب می‌آید
به صبح دولت من آسمان خورد غبطه
که نیمه شب به برم آفتاب می‌آید
صبا! برو به نجف، نزد بوتراب امشب
بگو بیا سوی شام از ره ثواب امشب
که گرد ماه ولا، انجم هدایت دین
به خواب رفته و لب تشنه بهر آب امشب
دلخوری نیست در این قافله از هیچ کسی
به خدا من که ندارم گله از هیچ کسی
خواب بودم اگر از پشت شتر افتادم
طلبی نیست در این مسئله از هیچ کسی
بعد از آن نیمه شب و گم شدن و تنهایی
نگرفتم نفسی فاصله از هیچ کسی
از بس که سکوت با دلم ور رفته
از دست همه حوصله‌ام سر رفته
او نیست ولی از جلوی چشمم دست،
در دست پدر چقدر دختر رفته
به روی شانۀ مهتاب دیده‌بانی داشت
و زیر پای خودش فرش آسمانی داشت
نه اینکه راه زمین را اشاره می‌فرمود
برای رفتن تا عرش هم نشانی داشت
با خندۀ خود صفای دل‌ها می‌شد
آرامش خاندان طاها می‌شد
حنانه‌ترین دختر این کاشانه
در کودکی‌اش مادر بابا می‌شد
تنش لبریز زخم تازیانه
شب و ماه خرابه، آشیانه
گل پرپر پدر را خواب می‌دید
ستاره نم‌نم از چشمش روانه
پایش ز دست آبله آزار می‌کشد
از احتیاط دست به دیوار می‌کشد
در گوشۀ خرابه کنار فرشته‌ها
«با ناخنی شکسته ز پا خار می‌کشد»
قدم من نفس من زمین تو هوا تو
به اینجا رسیده «من» م با دو تا «تو»
بیا شاید این بال‌هامان پریدند
خدا را چه دیدی، تو حالا بیا تو ...
برای پر و بال اینجا نشینم
کمی آسمان باش و من هم برا تو
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
