کیست امشب در دل طوفانی او جا کند

قطره‌های تاولش را راهی دریا کند

گرد و خاکی گشته بود، اما هنوز آئینه بود

صفحۀ آئینه را فردای محشر وا کند

هر چند دل شکسته و هر چند بی‌پر است

امّا هنوز مثل همیشه کبوتر است

گر پای نیزه از حرکت ایستاده بود

از شدت علاقۀ بابا به دختر است

در آن سحر، خرابه هوایش گرفته بود

حتی دل فرشته برایش گرفته بود

با آستین پارۀ پیراهن خودش

جبرئیل را به زیر کسایش گرفته بود

تو یکسره در چشم لشکر بودی و من نه

چون صاحب خلخال و زیور بودی و من نه

فهمیدم آن لحظه که نامحرم تو را می‌زد

از چند صورت مثل مادر بودی و من نه

عمه جان بنگر عمو از صدر زین افتاده است

زینت دوش نبی روی زمین افتاده است

بی‌سپاه و بی‌سپهدار و غریب و تشنه‌لب

از لبش حتی دم هل من معین افتاده است

عمو نگاه صمیمانۀ پدر داری

شکسته بالی و اما هنوز پر داری

دوباره مثل گذشته یتیم خواهم شد

اگر هوای غریبانۀ سفرداری

آینه‌دار فاطمه، تموم حاصل باباست

شبا صدای لالائیش، تپش‌های دل باباست

می‌دوخت به چشمای بابا، نگاه صاف و ساده شو

وقت نماز که می‌رسید، زود می‌آورد سجاده شو

با کاروان نیزه سفر می‌کنم پدر

با طعنه‌های حرمله سر می‌کنم پدر

مانند خواهران خودم روی ناقه‌ها

در پیش سنگ، سینه سپر می‌کنم پدر

نیمه‌شب بود که درهای اجابت وا شد

یوسف گمشدۀ دخترکی پیدا شد

آنکه همراه سخن‌هاش همه لکنت بود

چون که چشمش به پدر خورد زبانش وا شد

غم بین قلب کوچک او جا گرفته بود

آن کودکی که روضۀ بابا گرفته بود

می‌خواست عمه و پدرش را صدا کند

با آن صدای زخمی‌اش، اما گرفته بود