از ازل تا روز محشر دوستت دارم حسین

در همه عمرم سراسر دوستت دارم حسین

گفته پیغمبر تو را باید همیشه دوست داشت

طبق دستور پیمبر دوستت دارم حسین

آقا سلام بر غزل اشک ماتمت

بر مسجد و حسینیه و روضه و دمت

چندی گذشت در غم هجران اشک تو         

پر می‌کشید دل به هوای محرّمت

حال و روزم با عنایات تو بهتر می‌شود

چشم‌هایم در هوای عشق تو تر می‌شود

نسبت ما با تو این باشد که در روز جزا

مادرت بر جمع عشاق تو مادر می‌شود

غصه و غم خلق شد، هر دو جهان را غم گرفت

از غم تو قلب مخلوقات در عالم گرفت

قبل خلقت روضه‌ خواند و در گل آدم دمید

پس خدا اول برای روضۀ تو دم گرفت

مرا بی روضه‌ات ارباب، یک لحظه تصور کن

مرا دور از شراب ناب، یک لحظه تصور کن

مرا بی اشک چشمانم ببین در یک کویر خشک

که می‌‌میرم بدون آب، یک لحظه تصور کن

ما را کشانده‌اند به میخانۀ حسین

 تا مستمان کنند ز پیمانۀ حسین

 پروا نمی‌کنیم از آتش، حسین هست

 آتش حرام گشته به پروانۀ حسین

آقا سلام! وقت گدایی رسیده است

عشقت دوباره چند گدا را کشیده است

روز ازل خدا ز گل و آب کربلا

بی شک مرا برای شما آفریده است

ما را نسیم پرچم تو زنده می‌کند

زخمی است دل که مرهم تو زنده می‌کند

خشکیده بود چند صباحی قنات اشک

این چشمه را ولی غم تو زنده می‌کند

هر چند که از داغ تو مرثیه به دوشم

یک آهِ عزا را به دو عالم نفروشم

من طایر قدسم به زمین آمده‌ام تا

از برکۀ اندوه تو یک جرعه بنوشم

انیس خاطر عاشق، نگاه معشوق است

اسیر دام بلا در پناه معشوق است

اگر وصال میسر نشد یقین دارم

مزار سوخته دل بین راه معشوق است