روان شد از حرم آن شاه مظلوم
حرم را از جمالش کرد محروم
منا، دست دعا پشت سرش داشت
نظر بر اکبر و بر اصغرش داشت
این شنیدم که شه لب‌تشنگان
در وداع خواهران و دختران
با دل پرورده آه آتشین
با سکینه گفت کاى حورا جبین!
بهر وداع آخرین، آمد چو شاه گل‌بدن
اوّل ز خاتون حرم، درخواست کهنه‌پیرهن
چون نام پیراهن شنید، زینب گریبان بر درید
گفتى که شه زد آتشى، بر جان خواهر زین سخن
حسین مانده و زینب، وداع آخر را
گرفته مویه‌کنان، مرکب برادر را
کجاست مقصدت؟ ای تک‌سوار عرصۀ عشق!
ببین به هر قدمت، دیدگان خواهر را
تو، ای بر پای عهد خویش بنْهاده سر خود را!
که دل برداشتی از هست و دادی دلبر خود را
تو را خواهند کُشت این قوم و تو خوشنود از آنی
که کردی زندۀ جاوید، دینِ داور خود را
مانْد تنها چون به میدان بلا
از پس یاران، خدیو کربلا
سوی خرگاه امامت تافت رو
روز روشن، خور به مغرب شد فرو
ای دل! اینک برق غیرت، منجلی است
رقص شمشیر حسین بن علی است
رفت و با اهل حرم گفت: «الوداع»
جان زینب را بر آشفت، «الوداع»
شه ز میدان شد، سوی خرگاه عشق
ز آتش دل زد به کیوان، آه عشق
بر وداع آخرین، لب باز کرد
داستان عاشقی، آغاز کرد
روز عاشورا که آمد شاه دین
در حرم بهر وداع آخرین
بانگ زد کای اهل بیت مصطفی!
وی عزیزان علیّ مرتضی!
ذوالجناح او چو رفرف، خوش‌خرام
جانب معراج بر می‌داشت گام
نیز از سوی حرم، جمعی زنان
نوحه‌گر، آشفته‌مو، بر سر زنان
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
