دستم رها کن عمه، دورش را گرفتند

راه عبور زادۀ زهرا گرفتند

می‌آیم از خیمه به امدادت عمو جان

بار دگر گرگان رهِ صحرا گرفتند

قرآن چرا به روی زمین اوفتاده است؟

شمر لعین به صفحه او پا نهاده است!

دیدم به چشم فاطمی خود، عمو حسین

زهرا کنار مقتل تو ایستاده است

ابری رسید و پیکرت را بر بدن دوخت

بر پیکر ارباب گوئیا کفن دوخت

تیری رسید و جسم عبدالله را هم

بر پیکر ارباب، جای پیرهن دوخت

باز می‌خواهم سری پر شور و شر

تا بنالم همچو مرغان سحر

طبع لیلی را دگر مجنون کنم

از غم دل، دیده را جیحون کنم

سلام باد به عبداللَّه! آن صغیر دگر

 که بود در صدف کربلا یکى گوهر

تمام نور که بُد نور دیده‌ی زهرا

 تمام حُسن که بودش حسن یگانه پدر

غیرت خاکسترش رنگ دگر داشت

شعله‌ی بال و پرش میل سفر داشت

آنکه در این یازده سال یتیمی

تا که عمو بود انگار پدر داشت

وندر آن حالت که شه بُد غرق خون

آمد عبدالله از خرگه برون

وه! چه عبدالله؟ رویش رشک ماه

چون شب اسراش، گیسوی سیاه

باران گرفت و چشم من از اشک سر رفت

تا بین مقتل این نگاه در به در رفت

با ضربۀ یک نیزه افتاد و زمین خورد

آن تیرهای نیمه‌جانش تا به پر رفت

سینه‌ات از دل گودال خبر می‌گیرد

دارد از گردش شمشیر اثر می‌گیرد

آسمان سینۀ گودال و پرستو هم تو

سمت خورشید دلت یکدفعه پر می‌گیرد