نوید وصل پدر را به کاروان می‌‌داد

به ماه، ماه سر نیزه را نشان می‌‌داد

رقیه تولیت آستان رأس شریف

به ماه، اذن زیارت در آسمان می‌‌داد

چون گرفتی اذن حر از شاه دین

اسب همت تاخت در میدان کین

گفت با آن قوم بی دین جهول

این حسین باشد ز اولاد رسول

این جا که به نرخ جان بُوَد قیمت آب

بُرده است عطش از نظرم لذّت آب

تا تازه کنی وضوی عشق از خونم

تیر از گلویم بکش، مکش منّت آب

در حریم رضوی بار دگر شور عزاست

کعبه‌ی عشق، عزادار غم عاشوراست

جاری از دیده‌ی زوّار رضا اشک غم است

روشن اندر کف خدّام رضا شمع عزاست

سلام باد به عبداللَّه! آن صغیر دگر

 که بود در صدف کربلا یکى گوهر

تمام نور که بُد نور دیده‌ی زهرا

 تمام حُسن که بودش حسن یگانه پدر

من دلم را به هواى تو نگه داشته‌ام

 کن قدم رنجه که جاى تو نگه داشته‌ام

ترسم از اشک غمت چشم من افتد از کار

 خانه‌اى را که براى تو نگه داشته‌ام

در عزایت دیده گریان، سینه پُرجوشم، حسین!

 یک نیستان ناله دارم، گر چه خاموشم، حسین!

بار سنگین غمت را کآسمان نتوان کشید

 دست تقدیر اى عجب! بنهاده بر دوشم، حسین!

خیمه زد تا که محرّم به عزاى تو، حسین!

 در سر مرد و زن افتاد هواى تو، حسین!

باز با یاد لب تشنه‌ات، ای چشمه‌ی فیض!

 موج در دیده زند اشک براى تو، حسین!

زینب، اسیر سلسلۀ نینوا ببین

اهل حرم، به رنج گران مبتلا ببین

بر خاندان خود، ستم ناروا ببین

«ای مونس شکسته‌دلان، حال ما ببین

      ما را غریب و بی‌کس و بی آشنا ببین»