گذشته چند صباحی، ز روز عاشورا

همان حماسه که جاوید خوانده‌اند او را

همان حماسه زیبا، همان قیامت عشق  

به خون نشستن سرو بلند قامت عشق

ای ز داغ تو روان، خون دل از دیده‌ی حور!

بی‌تو عالم همه ماتمکده تا نفخه‌ی صور

خاک‌بیزان به سر، اندر سر جسم تو بنات

اشک‌ریزان به بر از سوگ تو، شَعرای عبور

چون کاروانِ دشتِ بلا، رو به شام کرد

صبحِ امید اهل حرم، رو به شام کرد

قوم یهود از پی تأیید کیش خویش

سجّاد را به بستن دست، اهتمام کرد

ای جمال ملکوتی! که چنین زیبایی

تو مه چارده یا مهر جهان‌آرایی؟

ای مه منخسف! آیا ز شبستان که ای؟

کامشب از مهر و وفا، شاهد بزم مایی

در فکر گلی بودم و گلزار خریدم

گل خواست دلم، خرمن و خروار خریدم

در گلشن فردوس برین هم نفروشند

این طرفه گلی را که من از خار خریدم

دید راهب به ره شام، پریشانی چند

دستِ بسته ز قفا، سر به گریبانی چند

خون به دل، جمله ز جور فلک کج‌رفتار

موکنان، مویه‌کنان، موی پریشانی چند

کیستى؟ اى سر که سرّ حق نمایان کرده‌اى!

 سرّ حق، پیدا و سرّ عشق، پنهان کرده‌اى

گر چه رویت را حجاب خون و خاکستر گرفت

 با جمالت کلبه‌ام را نور باران کرده‌اى

اى جمال ملکوتى که چنین زیبایى!

 تو مه چارده یا مهر جهان‌آرایى؟

اى مه منسخف آیا ز شبستان که‌اى؟

 کامشب از مهر و وفا شاهد بزم مایى

داد چرخ توسن معکوس‌سِیر

جای خاصان حرم، در پای دیر

دیری امّا در صفا «بیت‌الحرام»

کعبه‌ای، در وی خلیلی را مقام

شه به حال جذبه، گرم سِیر شد

عشق یارش، رهنمون بر دیر شد

کای مسیحادم! قدم را خیر کن

یک شبی هم منزل اندر دیر کن