نزدیک می‌شوم به صدای ابوعلی
دلتنگ روضه، زمزمه‌های ابوعلی
پینه به دست و سینه ستبر و سپیدموی
خاکی و ساده، مثل عبای ابوعلی
دردهایم اکثرش روزی به درمان می‌رسد
یوسف گم گشته هم روزی به کنعان می‌رسد
اربعین که بسته شد راه حرم بر روی من
ای خدا پس کی قرار زیر ایوان می‌رسد؟
هرکسی با هر عقیده، هرکسی با هر مرام
راه افتاده برای خاکبوسی امام
آمدند از شیعه و سنی و نصرانی و گبر
پا به پای اربعینی‌ها به قصد یک سلام
گاهی میان عاشقی حیران شدن خوب است
گاهی دچار غصۀ هجران شدن خوب است
اصلاً در اینجا بی‌سر و سامان شدن خوب است
وقتی وصالی نیست، پس گریان شدن خوب است
بدون چون و بدون چرا نمی‌ماندند
شبیه رود، شبیه صبا، نمی‌ماندند
چه کربلاست که عالم به‌هوش می‌آید
پس از شنیدن چاووش‌ها نمی‌ماندند
زمانی که تمام عاقلان ماندند در خانه
پیاده راه افتاده به سویت هرچه دیوانه
سه روز از اشک لبریزم، دلم در بین موکب‌هاست
اگرچه غرق دلتنگی نشستم گوشۀ خانه
در مرز خویش ماندن و از مرز رد شدن
با مهر و مهر فاطمه اصل سند شدن
این آرزوی سرخ گذرنامۀ من است
در زیر پای مهر سفارت، لگد شدن
تمام حاجتم این بود در شب احیا
خدا بدون تو سال مرا رقم نزند
قرار ماست مسیر نجف به کرببلا
اگر خدای نکرده اجل به هم نزند
دلم به خاطر زوار ساده راه افتاد
برای اینکه شود استفاده، راه افتاد
رسید با گذر دیگری به مرز خودش
اجازه داده، اجازه نداده راه افتاد
شدم کبوتر صحن تو، پر در آوردم
نبین پیاده شدم زائرت، سرآوردم
پیاده آمدنم عشق نیست، من تنها
ادای جمعی از عشاق را درآوردم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
