بوی سیب سرخ دارد می‌وزد در کربلا

خاک هم از آسمان دل می‌برد در کربلا

یک نفر که جای دستش بال در آورده است

بیخود از خود دور گنبد می‌پرد در کربلا

در لیله الرغائب محتاج نور عینیم

عمری است خانه زاد ارباب عالمینیم

گفتند اگر که حاجت دارید وقتش آمد

گفتیم بی قرار شش گوشۀ حسینیم

باید غزل با یاد رویش پا بگیرد هر مصرعى با عشق او معنا بگیرد

در محفل شعر قشنگ چشم‌هایش هر شاعرى باید بیاید جا بگیرد

این بیرق و سیاهی ماتم مقدس است

آب و هوای تکیه برایم مقدس است

اشک برای تو به خدا ارث مادری ست

این قطره‌های جاری شبنم مقدس است

چه می‌شد عشق، ما را توشه باشد؟

نصیبم برگی از آن خوشه باشد

خداوند حرم های مبارک

چه می‌شد قلب من شش گوشه باشد؟

غیر از غم تو در دل ناکام ندارم

مانند شب گریه، سرانجام ندارم

یک شب بطلب سر به ضریحت بگذارم

جز گوشۀ شش گوشه‌ات آرام ندارم

به این طریق خدایی کسی کجا بکند

که ما خطا بنماییم، او عطا بکند

نه بندگی، نه رفاقت، نه عاشقی کردیم

برای کار نکرده چه لطف‌ها بکند

والشمس چیست؟ جلوۀ روی تو یا حسین 

واللیل آیتی است ز موی تو یا حسین

سرچشمۀ بقاست به فتوای عاشقان 

یک جرعه از زلال سبوی تو یا حسین

باز آمده‌ام از کرمت خوشه بگیرم

بهر سفر آخرتم، توشه بگیرم

سیراب شود تا جگر سوخته‌ام باز

یک بوسه از آن مرقد شش گوشه بگیرم

اى خرمن فیض و ماسوا خوشه‌ی تو!

 در راه طلب خدا بُوَد توشه‌ی تو

در هر طرف از چهار گوشه‌یْ دل ما

 نقشى بُوَد از مزار شش‌گوشه‌ی تو