افتاد تا، ز بام شبستان کربلا

خور، چون سر بریده، به دامان کربلا

خون خدا، گرفت گریبان کربلا

«کشتی شکست خوردۀ توفان کربلا

                   در خاک و خون فتاده به میدان کربلا»

زینب، اسیر سلسلۀ نینوا ببین

اهل حرم، به رنج گران مبتلا ببین

بر خاندان خود، ستم ناروا ببین

«ای مونس شکسته‌دلان، حال ما ببین

      ما را غریب و بی‌کس و بی آشنا ببین»

این آتش افتاده به کانون حسین توست

کانون ز موج صاعقه وارون حسین توست

این پر شکسته طایر محزون حسین توست

«این کشتۀ فتاده به هامون حسین توست

        وین صید دست‌ و پا زده در خون حسین توست»

از اشک و آه شعله برافروز تشنگی   

بی تاب از شرار غم اندوز تشنگی

روزی که دشت ماریه دریای خون شدی

جان‌های پاک از تن خاکی برون شدی

عقل درشت خوی، اسیر جنون شدی

«کاش آن زمان سرادق گردون نگون شدی

وین خرگه بلند ستون بی‌‌ستون شدی»

جان جهان به شور تو در پیچ‌  و تاب شد

انگیخت گرد و، سایه کش آفتاب شد

بر چید خیمگی شب، و روز حساب شد

«خاموش محتشم که دل‌سنگ آب شد

                   بنیاد صبر و خانۀ طاقت خراب شد»

پای قلم دوباره رسیده سر قرار

ای آسمان به دفتر شعرم غزل ببار

تندیس دلربایی و ای منتهای عشق

لطفی کن و به خانۀ چشمم قدم گذار

نگاه کن پدر بزرگ! به عمق چشم‌های من که با تو حرف می‌زنند نگاه‌ها به جای من کنار رفت پرده‌ها، پدر بزرگ خیره شد حدود شصت سال بعد ... عراق، کربلای من:

بسم رب تمام شاعرها

شاعرانی که از شما گفتند

بسم رب تمام ذاکرها

ذاکرانی که از شما گفتند

امشب دوباره قصد استغفـار کـردم

یعنی  به کوچک بودنم اقـرار کردم

می‌خواهم از حالا فقط مـال تـو باشم

شرمنده‌ام آقا که بـد رفتـار کردم

می‌دیدم اینکه خار چشمت هستم اما

بیهوده بر این کـارها اصـرار کردم

سنگ نگین اگر بتراشم برای تو

باید که از جگر بتراشم برای تو

طوف سرت به شیوۀ حُجّاج جایز است

پس واجب است سر بتراشم برای تو