بهارم را چه‌سان پاییز کردند

دلم را از غمت لبریز کردند

سرت ای کاش روی نیزه می‌ماند

تو را از مرکبی آویز کردند

شنیدم شرح بازوی تو از مشک

حدیث چشم و ابروی تو از مشک

مگر از سینه‌اش خون تو می‌ریخت

هنوزم می‌رسد بوی تو از مشک

ز هم انبوه گیسویت گسستند

دو بازویت، دو بازویت گسستند

از آنجایی که من بوسیده بودم

بمیرم، طاق ابرویت گسستند

چه کس گیسوی خون افشانده بر مشک

هزاران تیر را بنشانده بر مشک

ببین زینب چه آوردی برایم

هنوزم رد خونش مانده بر مشک

شبی کابوس صد سرنیزه دیدم

شبی مهتاب را بر نیزه دیدم

به خود گفتم که بی‌عباس گشتم

که بر حلقوم اصغر نیزه دیدم

بجوش ای خون که شد تعبیر خوابم

به خون افتاده ماه و آفتابم

تو و شرم از لبان اصغر، عباس

من و شرم از دو چشمان ربابم

غم امّ‌البنین پایان ندارد

که درد بی‌کسی درمان ندارد

نظر بر کربلا می‌کرد و می‌گفت

بیا جانا که مادر، جان ندارد

بیا عباس من ای نور دیده

ز هجرت قامت مادر خمیده

بیا تابوت مادر را تو بردار

بزن بر سینه با دست بریده

بیا عباس من قلبم گرفته

فضای سینه‌ام را غم گرفته

منم آن مادر باب‌الحوائج

دلم عمری به تو ماتم گرفته

ز دست غم نشد شب‌ها بخوابم

به قبرم می‌روم تنها بخوابم

عزیزان در بقیع دفنم نمایید

کنار تربت زهرا بخوابم