چو لاله داغدار و دل غمین است

زبان حال آن مادر چنین است

مرا امّ‌البنین دیگر ندانید

به این نامم دگر هرگز نخوانید

ای مدینه! سوز دیگر ساز کن

در به روی داغداران باز کن

ای زمینت جنت الاعلای من

دامنت کنعان یوسف‌های من

شنیدم ز دانا کز اینسان سرود

که بر جان و پیکرش بادا درود

که در یثرب آگه چو امّ‌البنین

شد از مرگ آن چار پور گزین

یک شب آمد مرغ طبعم در نوا

در میان گلشن صدق و صفا

در تخیل بال خود را باز کرد

تا دیار عاشقی پرواز کرد

رضایت دیده از لبخند زهرا

ندیده مادری مانند زهرا

بیا از این به بعد او را بخوانیم:

گل امّ البنین، فرزند زهرا

آسمان مدینه در سینه

کوهی از بغض و عقده‌ها دارد

چون شنیده امام آینه‌ها

قصد ترک مدینه را دارد

ای کاش که این سوخته دل بال و پری داشت

تا در شب پرواز به سمتت گذری داشت

یک عمر میان من و استاد طریقت

حرف از پدری بود که چون تو پسری داشت

زنی آزاده و حق باورم من

علی شیر خدا را همسرم من

پس از زهرای اطهر، کوثر نور

خروشان بحر گوهر پرورم من

مرا عشرت قرین دیگر مخوانید

زن فخر آفرین دیگر مخوانید

به خون خفتند شیران دلیرم

مرا امّ‌البنین دیگر مخوانید

بانوی دل آشنای توحید، سلام

ای بسته دل من به تو امید، سلام

رو کرده به تو فرشته‌ها، می‌گویند

ای بر سر تو چادر خورشید، سلام