گفتم امّ‌البنین دلم پا شد

گره‌هایی که داشتم وا شد

مادر آب را صدا زدم و

خشکسالم شبیه دریا شد

ام البنینم و شب دلداری من است

شب زنده‌دار فاطمه بیداری من است

امشب وصال فاطمه را درک می‌کنم

دل بی‌قرار لحظۀ دلداری من است

سوزد همی ز داغ عزیزان جگر مرا

صیاد دون شکسته ز کین بال و پر مرا

امّ‌البنین نخواند از این پس مرا کسی

من ام بی‌بنینم و نبود پسر مرا

سلام بر کمال بی‌حد و حصر

که پیش او کمال آورده کسر

قلب وفا روح ادب جان عشق

مادر گل‌های گلستان عشق

روح ادب حضرت امّ‌البنین

بر تو و اندیشۀ تو آفرین

ای سحر آیینۀ لبخند تو

صبح در اندیشۀ پیوند تو

کیستی ای در سخن پنهان شده؟

شعر عاشورائیان را جان شده

کیستی ای زن؟ زنان را افتخار

کیستی ای از قبیله یادگار؟

روز و شب دیدۀ تر دارم من

منتظر بهر علمدارم من

چند روزی است کزو بی‌خبرم

از فراق و اَلمش خون جگرم

من ره‌آورد الست داورم

من امیرالمؤمنین را همسرم

خلقت من با مسمّا بوده است

صنع من سر معمّا بوده است

قدیسۀ مکرمه بانوی آفتاب

مستورۀ عفیفه، سراپردۀ حجاب

مهتاب آسمان ادب در محاق نور

سایه‌نشین عرش علی روی بال محور

عباس من پناه عالمین است

عباس من هم نفس حسین است

عباس من عصارۀ کمال است

عباس من صحیفۀ جمال است