کاش می‌گشتم فدای دست تو

تا نمی‌دیدم عزای دست تو

خیمه‌های ظهر عاشورا هنوز

تکیه دارد بر عصای دست تو

ز شرم روی ماهش آب شد آب

ز شوق دیدنش بی تاب شد آب

نه بر لب‌های خود آبی رسانید

نه از لب‌های او سیراب شد آب

کنار دل و دست و دریا، اباالفضل

تو را دیده‌ام بارها؛ یا اباالفضل

تو از آب می‌آمدی، مشک بر دوش 

و من در تو غرق تماشا؛ اباالفضل

چشمم از اشک پر و مشک من از آب تهی است

جگرم غرقه به خون و تنم از تاب تهی است

گفتم از اشک کنم آتش دل را خاموش

پر ز خوناب بود، چشم من از آب تهی است

رخصت بده از داغ شقایق بنویسم از بغض گلوگیر دقایق بنویسم می‌خواهم از آن ساقی عاشق بنویسم نم نم به خروش آیم و هق هق بنویسم

نگران بودم از این لحظه وآمد به سرم زینب و روز وداع تو؟ امان از دل من

این همه رنج و بلا دیدم و چشمم به تو بود تازه با رفتنت آغاز شده مشکل من 

آه ای فرات،

چگونه چون گردباد

بر خود نمی پیچی از درد

وقتی این گونه

شمشیر، در بازوان تو می نهند؟

آرام کن اهل حرم را با قدم‌هایت با آیۀ چشمان خود پیغمبری کن باز

لب باز کن حرفی بزن با من علی اکبر!  با لحن شیرینت برایم دلبری کن باز 

تا علقمه‌ها، سیب و فدک‌ها، یاسند

باید همه قدر عشق را بشناسند

امواج فراتند به سر می‌کوبند

یا سینه زنان هیأت عباسند؟

رفتی و این ماجرا را تا فصل آخر ندیدی

عباس من! دیدی اما مانند خواهر ندیدی

آن صورت مهربان را، محبوب هر دو جهان را

وقتی غریبانه می‌رفت بی یار و یاور ندیدی