غصه و غم خلق شد، هر دو جهان را غم گرفت

از غم تو قلب مخلوقات در عالم گرفت

قبل خلقت روضه‌ خواند و در گل آدم دمید

پس خدا اول برای روضۀ تو دم گرفت

برپا شده است در دل من خیمۀ غمی

جانم! چه نوحه و چه عزا و چه ماتمی

عمری است دلخوشم به همین غم که در جهان

غیر از غمت نداشته‌ام یار و همدمی

زینت گرفته هر سخنم با دم حسین

چون عطردان شده دهنم با دم حسین

از کودکی برای غمش گریه کرده‌ام

تا روز مرگ سینه زنم با دم حسین

در صحن دل وزیده هوای محرمت

بر گوش جان رسیده صدای محرمت

ما بیقرار، منتظر روضه مانده‌ایم

اصلا تمام سال، فدای محرمت

غیر از غم معشوق در عالم خبرى نیست

جایی خبرى نیست که از غم خبرى نیست

پروانه پرش سوخت، ولى آبرویش شد

ما هم دلمان سوخته، این کم خبرى نیست

در میان جمعم اما باز غربت می‌کشم جرم من این است که بار محبت می‌کشم

من همین در کنج عزلت آخرش می‌بینمت دودمان هجر را بعدش به عزلت می‌کشم

مادر به اشک روضه مرا داده است شیر

در شیرم آب کرده، ولی سود با من است

به پای روضه نشستیم و اشک ناب شدیم

قنوت گریه گرفتیم و مستجاب شدیم

و ما که در پی خورشید نیزه‌ات بودیم

شبانه نور گرفتیم و آفتاب شدیم

یک وقت از ما نوحه و دم را نگیری

سینه‌زنی و شور و ماتم را نگیری

خیلی میان روضه‌هایت سود کردیم

یک موقع از ما روضه و غم را نگیری

خانه‌ای که سردر آن جای چوب پرچم است

چارچوبش تکیه گاه بانویی قامت خم است

هم چو سلمان‌ اندرونی رفتن این خانه‌ها

رزق هرکس نیست، حرف محرم و نامحرم است