دیگر افتاده ز پا فاطمۀ لشکر تو
رو به قبله شده از دوری تو دختر تو
آن قدر ناله زدم از تهِ دل ای بابا
تا شبی جانبِ ویرانه بیاید سر تو
از موج فتنه چشم جهان غیرت یم است وز تندباد حادثه پشت فلک خم است صبح امید چون شب تاریک مظلم است
«باز این چه شورش است که در خلق عالم است»
«باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است»
عشق تو فزون ز ممکنات است حسین
خون از عطشت دل فرات است حسین
در عرصۀ کربلا به راه معشوق
کاری کرده که عقل مات است، حسین
غروب بود، و افق حرف‌های گلگون داشت ز تیر فاجعه، زینب دلی پر از خون داشت
غروب بود و غریبانه خیمهها میسوخت کرانه، چشم بدان حزن بیکران میدوخت
بنویس لب پُر تَرَک و دیدۀ خیس
بنویس: فرات ِ لعنتی؛ رودِ خسیس
بنویس که این قبر حسین بن علی ست
بنویس، ولی به " خط کوفی " ننویس ...
شمسی و روی زمین با روی ماه افتاده‌ای
تا اذان مانده چرا در سجده‌گاه افتاده‌ای؟
سینه تنگ و عرصه تنگ و غربت تو می‌کشد
زیر دست و پای دشمن بی سپاه افتاده‌ای
ما در ره عشق نقض پیمان نکنیم
گر جان طلبد دریغ از جان نکنیم
دنیا اگر از یزید لبریز شود
ما پشت به سالار شهیدان نکنیم
قد کشید و بلند بالا شد
تا فلک پر زد و مسیحا شد
به همین قدر اکتفا فرمود
بند کفش‌اش نبست و موسا شد
آن روز را مرور زمان باورش نشد
حتی یقین نه بلکه گمان باورش نشد
«قرآن به روی نیزۀ اعدا طلوع کرد»
تاجی به سر گذاشت سنان باورش نشد
هر چند که در راه خدا می‌میرد
هر یار به علتی جدا می‌میرد
یک عده برای دین و یک عده حسین
عباس برای بچه‌ها می‌میرد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
