سرگشته بانوان وسط آتش خیام
چون در میان آب، نقوش ستاره‏‌ها

اطفال خردسال، ز اطراف خیمه‏‌ها
هر سو دوان چو از دل آتش، شراره‌‏ها

غیر از جگر که دسترس اشقیا نبود
چیزی نماند در بر ایشان ز پاره‏‌ها

انگشت رفت در سر انگشتری به باد
شد گوش‌ها دریده پی گوشواره‏‌ها

سبط شهی که نام همایون او برند
هر صبح و ظهر و شام فراز مناره‏‌ها

در خاک و خون فتاده و تازند بر تنش
با نعل‌ها که ناله برآمد ز خاره‌‏ها