از حریم کعبه، آهنگ سفر داریم ما

 مقصدى بالاتر از این در نظر داریم ما

می‌رویم از کعبه، سوى کربلاى پُربلا

 کاین چنین حکم از خداى دادگر داریم ما

اى مُحرمان مَحرم! بار سفر ببدید

 احرام حجّ خونین بار دگر ببندید

من خود خلیل عشق و چاووش کربلایم

 چاووش کربلا را بار سفر ببندید

از سوز عطش، سوخت پر و بال حسین

کس نیست جز او با خبر از حال حسین

ترسم ز عطش یکی یکی جان بدهند

ای آب! برس به داد اطفال حسین

آن روز که تشنه رو به میعاد کنم

از تشنگی حسین، فریاد کنم

هر روز به خاک قبر من آب زنید

تا باز از آن تشنه‌جگر یاد کنم

اى آب روان گشته به فرمان حسین!

 در آرزوى تو جان طفلان حسین

سوگند به زهرا! که تویى کابینش

 خود را برسان بر لب عطشان حسین

ما جدا از تو چه دیدیم، خدا می‌داند

تا چه دیدیم و شنیدیم، خدا می‌داند

این سفر بود چهل روز ولی در این راه

این چهل روز چه دیدیم، خدا می‌داند

زینب آن جلوه‌ی شکیبایی

روح دانایی و توانایی

منطقش منطق متین علی

خطبه‌اش خطبه‌های زهرایی

بر سر ببْریده‌ی دور از تنت هر دم سلام!

آفتاب روز کوفه! ماهتاب شام شام!

سر به روی نیزه و تن زیر سمّ اسب‌ها

من ندانم مادرت زهرا بگرید بر کدام

قرآن ناطقم که چنین پاره‌پاره‌ای

تو خفته‌ای به خاک و مرا نیست چاره‌ای

خورشید من ببین که دگر زینب تو را

در هفت آسمان نبُوَد یک ستاره‌ای

بسته‌ام بار سفر از کویت

سر نداری که ببوسم رویت

کاش! می‌شد همه شب با سر تو

چون نسیمی که وزد بر مویت،

بر لب دریا، لب دریادلان خشکیده است

 از عطش دل‌ها کباب است و زبان خشکیده است

کربلا بستان عشق است و شهامت؛ اى دریغ!

 کز سَموم تشنگى، این بوستان خشکیده است

اى حسین! اى که روان است به فرمان تو آب!

 می‌خورد عشق ز سرچشمه‌ی عرفان تو آب

این که سرسبز بُوَد تا ابدیّت اسلام

 این چمن می‌خورد از خون شهیدان تو آب