آن گونه را به خاک منه معجرم که هست

حیف از سر تو نیست بیفتد؟ سرم که هست

گیرم مرا به قتلگهت ره نداد شمر

تا سر نهی به زانوی او، مادرم که هست

بر نیزه سر برادرت می‌گردد

       تا کوچه به کوچه خواهرت می‌گردد

خورشید تویی، ستاره‌ها می‌گویند

   هر روز زمین دور سرت می‌گردد

آن سوی کسی عمارت ری می‌خواست

افسوس! به جز عذاب خود کی می‌خواست؟

این سوی ولی خدای رحمان و رحیم

هجده سر سرخ مانده بر نی می‌خواست

این زمین پربلا را نام دشت کربلاست

ای دل بی‌درد آه آسمان سوزت کجاست

این بیابان قتلگاه سید لب تشنه است

ای زبان وقت فغان وی دیده هنگام بُکاست

بادها، نوحه خوان

بیدها، دستۀ زنجیر زن

لاله‌ها، سینه‌زنانِ حرمِ باغچه

ساکت نساز شور کسی را تو بعد از این

خاضع نکن غرور کسی را تو بعد از این

با نیزه در کلام شریفم دویده‌ای

بر هم نزن حضور کسی را تو بعد از این

ظهر است و امام شهدا مانده فقط

همراهش گویی که خدا مانده فقط

شش ماهه و عباس؛ در اردوی حسین

سرباز ِ بدون دست و پا مانده فقط

بنال ای دل که دیگر ماتم آمد

بگری ای دیده ایام غم آمد

گل غم سرزد از باغ مصیبت

جهان را تازه شد داغ مصیبت

 غم داغ تو را با هیچ کس دیگر نخواهم گفت برایت روضه می‌خوانم ولی از سر نخواهم گفت

اگر از سر بخوانم روضه را این بار چیزی جز هراس خنجر و آرامش حنجر نخواهم گفت

خورشید دلم از افق نیزه برآمد

خورشید مگو روی نی از من جگر آمد

روراست بگو، دوش تو مهمان که بودی

تا صبح، دلم شور زد و اشک تر آمد

 مستی تمامی ندارد، حتی اگر تاک افتاد

حتی اگرساقی مست، خود نیزعطشناک افتاد

آزاده حُرّی که یک عمر زندانی تیرگی بود

بال وپرش را تکان داد، آزاد شد پاک افتاد

رفتید و هنوز کربلا کرب و بلاست

رفتید همه، حسین دیگر تنهاست

ای خیل شهیدان کمی آهسته روید

یک کودک شش ماهه به دنبال شماست