بگْذار که گلْ‌‌فرش کنم خانه‌ی خود را
جای قدم دلبر جانانه‌ی خود را
ساقی شده مهمانم و با برق نگاهش
تسکین دهم امشب، دل دیوانه‌ی خود را
اگر مثل همیشه دوست داری، دختر خود را
بیا بگْذار روی دامن دختر، سر خود را
فراموشم نمی‌گردد که در هر روز، چندین بار
در آغوش محبّت می‌گرفتی، دختر خود را
سه ساله دخترت افتاده از نفس، بابا!
دگر مرا ببر از کنج این قفس، بابا!
به جز تو کآمده‌ای، امشبی به دیدارم
نزد سری به یتیم تو، هیچ کس، بابا!
یزیدا! از این رأس انور چه خواهی؟
از این بوسه‌گاه پیمبر چه خواهی؟
سری را که زهرا به دامان نهاده
بُریدیّ و دیگر از این سر چه خواهی؟
اندر سریر ناز، تو خوش آرمیده‌ای
شادی از آن که رأس حسین را بریده‌ای
مسرور و شاد و خرّم و خندان به روی تخت
بنْشین کنون که خوب به مطلب رسیده‌ای
نَبْوَد به تن، سری که ندارد هوای تو!
پُر خون بُوَد دلی که نسوزد برای تو!
بر جسم چاک‌چاک تو، خلق جهان گریست
پوشیده آسمان، سیه اندر عزای تو
ای خاک بر سری که ندارد هوای تو!
سنگ است آن دلی که نسوزد، برای تو
جان کرده از برای تو، بیگانگان فدا
از گریه کی دریغ کند، آشنای تو؟
دل، ریش شد ز غم، به دلم نیشتر مزن
آتش به خرمن من از این بیش‌تر مزن
از داغِ خشکی لب او، چشم‌ها تر است
دست تو خشک! آتش بر خشک و تر مزن
من کیستم؟ فروغ سپهر امامتم
نور خدا و معنی سرّ ولایتم
هر جا که عشق جلوه کند، حُسن یوسفم
هر جا عفاف پرده کشد، راز خلوتم
چون جمله را یزید، به بزم شراب خواست
ساغر گرفت و از دل زینب، کباب خواست
پیمانه کرد خالی و از کاسه‌های چشم
زآن تشنگانِ بی‌کس و مظلوم، آب خواست
تا چند زنی ظالم! چوب این لب عطشان را؟
بردار از این لب‌ها، این چوب خزیران را
آخر نه تو را این سر، مهمان بُوَد؟ ای کافر!
تا چند روا داری، آزردن مهمان را؟
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
