ناله‌ی نی است، ای ‌دل! یا که از لب شاه است؟

یا که نخله‌ی طور و نغمه‌ی «اَنَا الله» است؟

داستان دستان است، از فراز شاخ گل

یا که بانگ قرآن است، کز شه فلک جاه است؟

این سر پُرخون که بر نی، زیب تاج و افسر است

هست مرآت خداوند و خدا را مَظهر است

این درخشان طلعت تابنده اندر نوک نی

صورت است این یا قمر؟ یا رشک مهر انور است؟

آفتاب محشر کبراست، روی نیزه‌ها؟

یا هلال دختر زهراست، روی نیزه‌ها؟

سجده کن، زینب! به چوب محمل و تکبیرگو

طلعت غیب خدا پیداست، روی نیزه‌ها

ای سرت چون ماه سرگردان به روی نیزه‌ها!

از غمت خون عقده بسته در گلوی نیزه‌ها

خاطرات کربلا از پیش چشمانم گذشت

تا برآمد صوت قرآنت ز روی نیزه‌ها

مقام قُرب خدا یا بهشت اهل ولاست؟

بهشت اهل ولا یا زمین کرببلاست؟

ورق‌ورق شده هفتاد و دو کتاب خدا

به هر ورق ز دم تیغ، آیه‌ها پیداست

کاروان ره می‌سپرْد، امّا دل و جان، سوخته

اشک دریا می‌نمود، امّا بیابان، سوخته

آه! از شام غریبانی که بر عالم گذشت

دشت و دریا غرق خون، پیدا و پنهان، سوخته

ای خفته خوش به بستر خون! دیده باز کن

احوال ما ببین و سپس خوابِ ناز کن

ای وارثِ سریرِ امامت! به پای خیز

بر کشتگان بی‌کفنِ خود، نماز کن

تا تو شدی کشته ما، بی‌‌سر و سامان شدیم

یک‌سره سر‌گشته‌ی کوه و بیابان شدیم

خیمه و خرگاه ما، رفت به باد فنا

به لجّه‌ی غم اسیر، دچار توفان شدیم

حال که ای هم‌سفر! بی‌تو سفر می‌کنم

زادِ ره خویش را، خون جگر می‌کنم

تیره کنم صبح را، شعله زنم شام را

زآن ‌که شب خویش را، بی‌تو سحر می‌کنم

ز کویَت، ای برادر! با دو چشم خون‌فشان رفتم

ز باد رنج و غم با قامتی هم‌چون کمان رفتم

تو گر از خون خود، این سرزمین را گلستان کردی

ولی من هم‌چو بلبل با فغان زین گلستان رفتم

ز حسرت، لاله امشب، داغِ ماتم بر جگر دارد

که زینب، سوی شام از کوفه، آهنگ سفر دارد

روان شد کاروان و مانْد اندر پی، دل لیلا

کجا مادر تواند دیده از فرزند بردارد؟

ورد زبان من که برادر برادر است

صد بار اگر اعاده کنم نا‌مکرّر است

آن جسم توست یا که بلای مجسّم است؟

وین جان من وَ یا غم و درد مصوّر است؟