مثل عکسی که میان قاب لذت می‌برد
چشم تو دارد از این محراب لذت می‌برد
این که گاهی چهره‌ات را ماه می‌خوانیم ما
بیشتر از هرکسی مهتاب لذت می‌برد
که گفته بال کبوتر اضافه آمده است
فقط ز جسم تو یک سر اضافه آمده است
برای کشتن تو چون که چون پیامبری
کمان به دست دو لشگر اضافه آمده است
زینب...نه ببین! دوباره مادر با اوست
عباس...نه، آیینۀ حیدر با اوست
اکبر...نه، بخوان در اشک خاموش حسین
تکرار جوانی پیمبر با اوست
پرواز قصه بود فقط، پر اگر نبود
شوق رسیدنِ به فراتر اگر نبود
جمعی دخیل بسته به درهای رحمتت
اوجی نبود، حلقۀ این در اگر نبود
دارند می‌برند به صحرا بهار را، گل‌های نوشکفتۀ باغ انار را
پیوند می‌زنند به اشک تمشک‌ها، سیب گلاب تازه‌تر شاخسار را
پیوند می‌زنند قلم را به چشم تر، با شعر داغدار پدرهای بی پسر
کی می‌شود به ثانیه‌ای بشکند کمر؟ اسبی بیاید و ببرد انتظار را
میزبانان به دعوت باطل رفتند میزبانان به بیعت آذوقه دلقکی بر شمشیر خلیفه می‌رقصید پریشانی در کوفه فراوان بود قوس قامت بیهودگان به التزام تملق، حیات داشت چشمان سمج خداناپرستان به پایداری شب اصرار داشت
سیراب تشنگی ست به دریا چه حاجت است آب از سرش گذشته به سقا چه حاجت است
معراج اوست اینکه می‌افتد به روی خاک دیگر سفر به عالم بالا چه حاجت است
ای باغچه‌ها که یاس پرپر دارید!
هفتاد و دو پروانۀ بی‌سر دارید
تصویر پیمبر به زمین افتاده است
این عکس هزار تکه را بردارید!
خورشید بود و جانب مغرب روانه شد
چون قطره بود و غرق شد و بی کرانه شد
آیینه بود و خرد شد و تکّه تکّه شد
تسبیح بود و پاره شد و دانه دانه شد
دلت الهام بخش آفتاب است
گلت میراث دار بوتراب است
حسینى بود ایّام ظهورت
تجلّىهاى ماه از آفتاب است
تورا با زخم‌هایت مىشناسند
غزل‌هاى تو افزون از حساب است
به اسبش هی زد و زلفش میان بادها گُل کرد
سکوت دشت را سرشار از عطر قرنفُل کرد
نگاهش آهوان خسته را مدهوش خود کرده است
لبانش سنگ‌های تشنه را غرق تغزُل کرد
و بسم الله رویش – صبحگاهان بنی هاشم –
بیابان‌های دنیا را پر از تحریر بلبل کرد
یم فاطمی، دُر سرمدی، گل احمدی، مه هاشمی ز سرادقات محمدی طلعت ظهور جلالتی
به سما قمر، به نبی ثمر، به فاطمه دُر، به علی گهر به حسن جگر، به حسین پسر، چه نجابتی، چه اصالتی
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
