چون علی‌اکبر شبیه مصطفی

                        نور چشم انبیا و اولیا

دید کآن سلطان اقلیم وجود

                        خالق جان، مالک غیب و شهود

ناگهان آن هیجده‌ساله جوان

                        رخ چو مه، تابان و قد، سرو روان

وه! چه گیسو؟ لیلـه القدرش قرین

                        دل‌کش و دل‌بند لیلای حزین

باز چون کوس شهادت برزدند

                        قرعه بر نام علی‌اکبر زدند

هیجده‌ساله جوانی از حسین

                        شاه را فرزند بود و نور عین

چون صدای اکبر گل‌گون‌‌عذار

                        آمد از میدان به گوش شهریار

آمد و بنْشست با صد شور و شین

                        بر سر جسم علی‌اکبر، حسین

ای گل عطشان ولی سیراب عشق!

                        وی هلال ابرویت، محراب عشق!

جام چشمت، مِی‌پرستم می‌کند

                        بوی گیسوی تو، مستم می‌کند

خضر راه عشق، رو در راه کرد

                        رو به سوی منزل دل‌خواه کرد

شاهد غیبش ز سر برْبوده هوش

                        دل پُر از گفتار امّا لب، خموش

باز، یاران! من گرفتار دلم

                        حل کنید، ای چاره‌سازان! مشکلم

من اسیر زلف یاری گشته‌ام

                        واله والانگاری گشته‌ام

آن چه بلبل را برای گل نواست

                        آه من بر گل‌رخان کربلاست

روز عاشورا، گل باغ رسول

                        بر سر هر گل‌رخی کردی نزول

شه سوار و طی مسافت می‌نمود

                        اندکی بر روی زین خوابش ربود

چون از آن حالت برآمد، بر زبان

                        رانْد استرجاع و «لاحول» آن‌ زمان

دوستان! این داستان دیگر است

                        نیست کوچک، داستان اکبر است

عقل، مجنون خود در این صحراستی

                        داستان زاده‌ی لیلاستی

ای روزگار سفله! علی ‌اکبر است، این

آیینۀ ملاحت پیغمبر است، این

بابش امام مطلق و جدّش رسول حق

از تیرۀ شریف‌ترین مادر است، این

مگذار بین خیمه عزایت به پا شود

برخیز تا دل پدرت باز وا شود

برخیز ای مؤذّن بابا! اذان بگو

چیزی نمانده روح من از تن جدا شود