گلِ حیرتْ نصیبِ من کجایی؟
حبیب من، حبیب من کجایی؟
تو با آیینه‌ها سوگند خوردی
به لبخندِ خدا پیوند خوردی
در آن باران خون، در آن چکاچاک
گلِ باغ خدا افتاد بر خاک
چنان شمشیر آمد بر سرِ او
که پرپر شد به حیرت، پیکرِ او
بیا ای نوگل عاشق به سویم
که بوسم رویت و مویت ببویم
بیا ای گل در آغوشم بخوان سبز!
که می‌خواند تو را یک بیکران سبز!
اجازه می‌دهد امّا غمین است
غمینِ قصۀ آن نازنین است
چه زیبا می‌رود قاسم به میدان
رجزخوان و سبکْروح و خداخوان
عزیزان! قصۀ قاسم غریب است
در این میدان دلش حسرتْ نصیب است
رها در بی‌قراری‌هاست، این گُل
به شوقِ پَر زدن شیداست، این گُل
بپاشان خون این گُل را به عالَم!
که از نو زنده گردد نسلِ آدم
بپاشان خون بر این فیروزۀ مات!
بخوان در چشم‌ها؛ هیهات ... هیهات!
از آب تیر شد سیراب؛ اصغر
به لالایی خون در خواب؛ اصغر
به دست خود به خاکش می‌سپارم
بهاران است، باید گل بکارم!
ببین؛ لبخندِ پاره ـ پاره گُل!
بِنه رخسار بر رخساره گل!
به زمزم دیده و دل را بشویید!
گُلِ پیغمبرست این گل، ببویید!
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
