یک تحفه‌ی ناب ازلى داشت حسین

 قرآن نفیس بغلى داشت حسین

آن شب که به تسبیح خدا بود مدام

 با خوى محمّدى، على داشت حسین

اصغر که عطش خسته و بی‌تابش کرد

 لالایى عشقِ دوست در خوابش کرد

سیراب شد آن کودک بى‌شیر ولى

 از حرمله پرس با چه سیرابش کرد

با مهر حسین و عترت اطهر او

 جوییم توسّل به على اصغر او

چون نخل، بلند و دست ما کوتاه است

 گیریم ثمر ز شاخ کوچک‌تر او

نظر لطف تو ما را به دو دنیا کافى است

 تشنه را جرعه‌ی آب از همه دریا کافى است

اى على‌اصغر مظلوم حسین بن على!

 این تولّا و توسّل به تو ما را کافى است

تا دید فلک، قامت گل‌پوش تو را

 سرچشمه‌ی خون کرد لب نوش تو را

در روز نبرد، چشم در چشم تو بود

 تیرى که درید گوش تا گوش تو را

بر نوک سنان سری بُوَد بلبل عشق

گردیده پریشان ز غمش سنبل عشق

سرنیزه بزرگ است و سر او کوچک

یا رب! که نیفتد به زمین این گل عشق

این جا که به نرخ جان بُوَد قیمت آب

بُرده است عطش از نظرم لذّت آب

تا تازه کنی وضوی عشق از خونم

تیر از گلویم بکش، مکش منّت آب

اى ماه که بر خون خدا دل‌بندى!

 در کرببلا تو عشق را پیوندى

امشب به رخت اگر که خندید حسین

 فردا تو در آغوش پدر می‌خندى

اصغر که نسیم عشق، مویش بوسید

 خورشید ولایت، سر و رویش بوسید

می‌خواست حسین تا ببوسد لب او

 تیر آمد و زودتر گلویش بوسید

جبریل به مهر او توسّل می‌کرد

 ایثار به نام او تغزّل می‌کرد

در باغ عطش ز جوى خون از دم تیر

 یک غنچه به دوش باغبان گل می‌کرد

گل‌برگ ز تیر چیده را می‌آورد

 قنداق به خون تپیده را می‌آورد

سردار رشید کربلا از میدان

 سرباز گلو دریده را می‌آورد

از عرش ندا رسید کای یار! حسین!

بر ما گل خویش را تو بسپار، حسین!

می‌خواست کند دفن علی را که رباب

زد ناله کمی دست نگه دار، حسین!