شکر خدا زهرا دوباره رزق این نوکر نوشت

با دست بشکسته مرا روزی‌خور این در نوشت

هرگز نمی‌کردم گمان اینجا مرا راهم دهند

نام مرا در بین نوکر‌ها خودش آخر نوشت

ما که کل سال پای روضه‌ها غم می‌‌خوریم

غصۀ اتمام این ده روز را کم می‌‌خوریم

هر سه‌شنبه صبح یا که هر شب جمعه کمیل

بادۀ تقوای خود را پای پرچم می‌‌خوریم

اشعار سرخ دل‌شکنش را بیاورید

دم‌نوحه‌های سینه‌زنش را بیاورید

دارد صدای قافله از دور می‌‌رسد

اسفند وقت آمدنش را بیاورید

به اذن حضرت مولا شدم کبوتر تو

که  بال و پر بزنم پای روضۀ سر تو

ببخش با پر زخمی، به زحمت افتاده

لباس نوکری‌ام را بریده مادر تو

عاشقانت می‌‌فروشند عیش را، غم می‌‌خرند

دل به پاى روضه می‌‌ریزند، ماتم می‌‌خرند

باز هم شیر حلال مادران تأثیر کرد

بچه‌ها دارند از بازار پرچم می‌‌خرند

بسم‌الکریم من هو إحسانه قدیم

ما را نگار، کرد به میخانه‌اش مقیم

بوی لباس خونی ارباب می‌‌رسد

صوت حزین مادر سادات، بگذریم

رنگ عالم شد سیاه

در جهان عاطفه پیراهن غم شد سیاه

تکیه تکیه یاحسین

درغمت پیراهن این شهر کم کم شد سیاه

ماه عزا آمد دل عالم گرفته

زهرا بنی یا بنی دم گرفته

هرکس به هر نحوی عزادار شما است

حتی خدا در عرش خود ماتم گرفته

این شهر را هوای محرم گرفته است

حال و هوای قلب مرا غم گرفته است

قبل از دهه برای عزای تو مادرم

اسپند و چایی و رطب بم گرفته است

می‌وزد از ضبط صوت کودکی‌های پری

های‌های سنج و طبل و روضه‌های «کوثری»

چیزی از معنایشان هرگز نفهمیدم ولی

آتشی می‌‌زد به جانم نوحه‌های آذری

طوقی دلم به گنبدت زائر شد

پرچم که سیاه شد قلم شاعر شد

پیک از طرف فاطمه آورده خبر

پیراهن مشکی شما حاضر شد

من گدایی درت را دوست می‌‌دارم حسین

سائلان محضرت را دوست می‌‌دارم حسین

دست‌بوس نوکرت‌بودن برای من بس است

نوکری نوکرت را دوست می‌‌دارم حسین