از تماس تازیانه هر تنی آزرده بود

صحنه را عباس اگر می‌دید بی‌شک مُرده بود

تا غروب روز عاشورا خدا خود شاهد است

عمۀ سادات را کوچک کسی نشمرده بود

هربار که رفته، قدِ خم آورده

از علقمه دستان قلم آورده

سر تا قدم حسین گل کاری شد

بس لالۀ پرپر به حرم آورده

ما دلشده‌ایم و داغ بر دل داریم

بلبل صفتیم و باغ در دل داریم

ما وارث ظهر داغ عاشوراییم

هفتاد و دو چلچراغ در دل داریم

پر می­‌کشم؛ شعرم به دست باد اگر باشد

مقصد کویر داغ عشق‌آباد اگر باشد

در خون گرمت غسل خواهم داد بالم را

پروانۀ افکار من آزاد اگر باشد

امیر قافلۀ دشت کربلاست حسین

به راه بادیۀ عشق آشناست حسین

ببین که در پی قربان شدن به تیغ ستم

چو نخل، سرزده از باغ کربلاست حسین

ای خاطرۀ خجسته! مولا، لبیک

خورشید به خون نشسته! مولا، لبیک

چشم و دل ما به نور تو روشن باد

ای آینۀ شکسته! مولا، لبیک

ای اشک معطّر شده از پلک محرّم

ای ریخته بر دامنم از چشمۀ زمزم

انداخته­‌ای بر جگرم سوز عطش را

جاری شده در سرخرگم خون محرّم

جا می‌گذارد پیش ماهی‌ها دلش را

طوفان می‌­آشوبد تمام حاصلش را

یک جرعه آب از حجم دریا کم نمی‌کرد

با تیر حل کردند امّا مشکلش را

دیشب برای خاطر مولا گریستم

بر زخم‌های پرپر آقا گریستم

با «یا حسین»­های دلم دم گرفته‌ام

وقتی به زیر خیمۀ مولا گریستم

خاکتان بر سر که فرزند پیمبر کشته‌اید

نور چشم حضرت زهرا و حیدر کشته‌اید

شخص ایمان، روح قرآن، سرور آزادگان

خامس آل عبا، محبوب داور کشته‌اید

چشمان تری پر شده از چشم‌ به‌ راهی

دنبال چهار آینۀ سبز الهی

دنبال چهار اختر گمگشته دویده است

هر نیمه شب تار به آن سوی سیاهی

یکی دریا، یکی دریاچۀ خون

شمار زخم‌ها افزونِ افزون

محرم می‌زند آرام آرام

ز چشمان دوبیتی‌­هام بیرون