از شط خبر رسیده که سقا نیامده ماه منیر خیمه ز صحرا نیامده هرگز کسی که تیغ کشد بر تو ای عمو تا این زمان هنوز به دنیا نیامده  

دخترم! صبور باش مثل مادرم که بود

شکوه‌ای ز غم نکرد، مخفیانه می‌سرود

دست مهربان من گرچه بر سرت نبود

دست‌های عمّه اشک، از دو دیده‌ات زدود

می‌رفتی آرام آرام با کوله باری پر از درد

غم با دل بی قرارت آن روز آیا چه می‌کرد؟

آیینه بودی که گفتند این سنگ تقدیمی تو

در خود شکستی ولی باز این قوم ایمان نیاورد

خَم کرده غمت پشت صنوبرها را

آورده به لب، جان کبوترها را

از دست بریده­‌ات غزل می‌­ریزد

حالا چه کنم جنون دفترها را؟

دیگر شکستن ندارد، بال و پر کوچک من

می‌ترسم از هم بپاشد، این پیکر کوچک من

آه ای سر روی زانو، ای ماه آشفته گیسو

دیشب خودت روضه خواندی، بر منبر کوچک من

پنداشته‌ای که کربلا یک موزه است؟

یک حادثه، یک همایش یک روزه است؟

باید که نفس کشید عاشورا  را

سوگند به عشق! کربلا آموزه است

اگر چه آب فقط لشگر عدو دارد هوای دخترکی را ولی عمو دارد دلش نیامد از این خیمه‌ها سفر بکند که با سه سالۀ این خیمه سخت خو دارد  

غمی چو تلخ تر از درد بر تو حادث شد

که اشک‌های خدا روی گونه‌ات حس شد

بریده شد ز اذن تا اذن  گلو پس از این

زمین ز خون علی بیمۀ حوادث شد

پس از مادر چه تنها بود زینب

امید قلب بابا بود زینب

به سر می‌کرد وقتی چادرش را

سر سجاده، زهرا بود زینب

از کرب و بلا به خویش بر می‌گردیم

با داغ تو، دل پریش بر می‌گردیم

تا خط و زبان ما نگردد کوفی

از بیعت نفس خویش بر می‌گردیم

با چشم پر از اشک نگاهش بر ماه

از خود به درآمد و کشید از دل  آه

فرقش که شکافت، با دلی سوخته گفت

لا یوم کیومک اباعبدالله

می‌توان مانند کوهی درد بود

شام با یک قافله شبگرد بود

می‌توان چون شیر دشت کربلا

نام زینب داشت، اما مرد بود