همه جسمیم و تویى جان، بأبى انت و امّى

همه دردیم و تو درمان، بأبى انت و امّى

بأبى انت و امّى که ز پیمان تو با حق

همه گریان و تو خندان، بأبى انت و امّى

به خولى بگفت آن زن پارسا:

که را باز از پا درآورده‌‏اى؟

که در این دل شب چو غارت‌گران

برایم زر و زیور آورده‌ای

اوفتاده مرغ دل در دام غم با جان خسته

دیده چون از گلستانش مى‏رود گل دسته‌‏دسته

خسته‏‌جان را جَستن از دام بلا، ممکن نباشد

زآن که مى‏‌افتد به صدها دام از دامى نجَسته

به ملّتى که مرامش بود مرام حسین

من احترام گزارم به احترام حسین

از آن جهت شده دیوان کربلا، دل ما

که افتتاح شده از ازل به نام حسین

کاش! نمى‌‏دیدم این هلال محرّم

تا برسد روز انحلال محرّم

تا برسد منتقم ز راه و زداید

از دل آزردگان، ملال محرّم

که باشد در شدائد هم‌دم دل؟

به جز جانان که باشد محرم دل؟

امید وصل چون آبى بر آتش

کند تأثیر در آه و دم دل

دیدۀ دل‏دادگان بُوَد به تو مایل

چون که سراپا تویى ز دوست، شمایل

چون به خدا! کشتى نجات تویى تو

با تو رسد ناخداى عشق به ساحل

اى پاک‌باز عشق‌! تویى پادشاه عشق

وى شاه‌باز عشق! تویى شاه‌راه عشق

برتر ز طور و کعبه بُوَد کربلاى تو

کآن جاست جلوه‏‌گاه خدا، قبله‌‏گاه عشق

آن جا که جشن و شادى و بزم شراب بود

یک چند دل در آتش سوزان، کباب بود

یک سو رباب چنگ به دل مى‌‏زدى ز غم

یک سو نواى دل‏کش چنگ و رباب بود

اى روزگار! از تو نکویان رمیده‏‌اند

وآن دیگران به دامن تو آرمیده‌‏اند

بردند ناکسان ز تو بس بهره و نصیب

سیبى ز باغ مهر تو خوبان نچیده‌‏اند

آمد آن که چون به دنیا آمد

دنیایى به شور و غوغا آمد

در جانش نهفته غوغایى بود

تا بر پا کند به دنیا آمد

بنازم! آن که دائم گفت ‏وگوى کربلا دارد

دلى چون جابر اندر جست‏ وجوى کربلا دارد

دلش چون کربلا، کوى حسین است و نمى‏‌داند

که هم‌چون دوردستان، آرزوى کربلا دارد