الا! ای هوشمند دانش اندیش!

کنی بیگانگی تا چند با خویش؟

کهن سالی و خواهی جامۀ نو

خوشی از قصّه شیرین و خسرو

بر سر آنم که تا ز طبع ثنا خوان

عرض مدیحی کنم، ستوده و شایان

بهر خدیوی که یادگار جهان داشت

از تقی متّقی شاهِ خراسان

ای آن که غرق بحر ملالی، تو صبح و شام!

از مهرِ زرِّ پخته و از عشقِ سیمِ خام

زآن زرّ و سیم پخته و خامت، بُوَد چه سود؟

جز آن که خورد و خواب، نمایی به خود، حرام

از شام تا به صبح، نخوابی ز بیم آنْک

دزدی بیاید و ببردْشان ز راه بام

چو افکنْد خورشید، بر رخ، حجابش

جهان قیرگون آمد از احتجابش

خوش انداخت بر رخ، نقابی ملمّع

چو از چهره برداشت، زرّین حجابش

در این خرگهِ مُشکْ رنگِ مرصّع

که میخش جُدَی، کهکشان شد طنابش،

ز جوش سبزه و گل، کرده ابرِ فصلِ بهار

بساطِ مخملِ گلْ دوز، پهن، در گلزار

هوای باغ، جلو ریز می‏‌بَرَد دل را

شود به باد، چو بوی گلِ پیاده، سوار

به حُسن المطلع، از بُرج دهم، باز آفتاب آمد

که وجه الل‍َّه، بر آن، در هر جهان شفّاف تاب آمد

مگر در قرن سوّم، آفتابی بر شد از یثرب

که باز از آن محمّد، جاگزین در قوس قاب آمد

ندانى که خاتون در آن دم چه دید

که چون صبح صادق، گریبان درید

سرى هم‏چو خور، دید در طشت زر

دهانى چو غنچه، لبى چون شکر

چون اسیران بلا از کربلا بستند بار

ناگهان افتادشان بر کشتگان دین، گذار

جسم پاک شاه را زینب، چو جان در بر کشید

پس زبان بگْشاد در شرح غم و بگْریست زار

اى شه لب‌تشنگان! ما زین بیابان مى‌رویم

اشک‌افشان مى‏‌رویم

گر چه مجموعیم، بى تو بس پریشان مى‌رویم

سینه‌سوزان مى‌‏رویم

«زاغ چون شرم ندارد که نهد پا بر گُل

بلبلان را سزد ار دامن خارى گیرند»

زین میان، اى پسر سعد! بدین قوم تو گوى

تا از این غرقه به خون گشته، کنارى گیرند

هیچ کُشته در جهان چون شه نشد

زین معمّا هیچ کس آگه نشد

هیچ تن خوابید در «ظلّ الرّماح»؟

کس کفن پوشید از «نسج الرّیاح»

شاهِ جان‌‏ها چون که تنها مانْد و فرد

یاد یاران عزیز خویش کرد

کرد رو گه بر یمین، گه بر یسار

چون ندید او هیچ از مردان کار