افتاد چون گذار اسیران به‌ قتلگاه

شد گریه تا به‌ ماهی و شد ناله تا به ماه

هم غرقه گشت، پیکر ما‌هی ز سیل اشک

هم تیره گشت، آینه‌ی مه ز دود آه

زینب چو دید پیکری اندر میان خون

چون آسمان و زخم تن از انجمش، فزون

بی‌حد جراحتی، نتوان گفتنش که چند

پامال پیکری، نتوان دیدنش که چون

بر کشتگان ز غرفه‌ی جنّت، نظاره کن

اوّل، نظر بدین بدن پاره‌پاره کن

با این‌که زخم پیکر او را شماره نیست

باز آی و زخم پیکر او را شماره کن

ای مهربان برادرِ با جان برابرم!

وی یادگار از پدر و جدّ و مادرم!

چون چاک‌چاک جسم تو را بنْگرم به خاک؟

ای کاش! مُردمی که تو را کشته ننْگرم

گفت: ای به خون تپیده! مکرّم برادرم!

کافتاده‌ای به روی زمین، در برابرم

آیا تو آن حسین منی؟ کز شرف نمود

بر دوش خود سوار، تو را جدّ اطهرم

فغان! که آن‌ چه نبی سرو داشت، در چمنش

فلک ز تیشه‌ی بیداد کرد ریشه‌کنش

فتاد رایت دین بر زمین، چو با رخ مات

به خاک خفت، شه از پشت اسبِ پیل‌تنش

گذار ساعتی، ای خصم بدمنِش! به مَنَش

کز آب دیده کنم چاره، زخم‌های تنش

بده اجازه بَرَم سوی سایه، پیکر او

که آفتاب نسوزد، جراحت بدنش

این دست ما و دامنت، ای دست کردگار!

دستی به دادخواهی ما، ز آستین برآر

در انتقام خون شهیدان تشنه‌کام

چشم امید ما نبُوَد، جز به ذوالفقار

زینب به زمین دید، چو صد پاره تنی چند

پژمرده ز کین دید، گل یاسمنی چند

تنها به زمین دید، فتاده همه بی‌سر

بر نوک سنان، رفته سر بی‌بدنی چند

چون راه بی‌کسان، به سر کشتگان فتاد

از نو، خروش و غلغله در «کن ‌فکان» فتاد

زآن جسم‌های چاک، اسیران زار را

ناگه نظر به باغ گل و ارغوان فتاد

چون راهشان به مقتل شاه ز‌من فتاد

گردون ز بانگ نوحه، توانش ز تن فتاد

مرغان بال‌بسته‌ی صیّاد‌ دیده را

نظّاره بر صنوبر و سرو و سمن فتاد

بر قتلگاه، چون اُسرا را گذر فتاد

شورِ نشورِ حشر، عیان در نظر فتاد

هم بانگ نوحه، غلغله در نُه فلک فکنْد

هم گریه، بر ملائک و جنّ و بشر فتاد