چون راهشان به معرکه‌ی کربلا فتاد

گردون به فکر وقعه‌ی روز جزا فتاد

اجزای چرخِ منتظَم از یک‌دگر گسیخت

اعضای خاکِ مُتّصل از هم جدا فتاد

شام، روشن از جمال زینب کبراستی

سر به زیر افکن که ناموس خدا، این جاستی

کن تماشا آسمانِ تابناکِ شام را

کآفتاب برج عصمت از افق، پیداستی

داد آسمان به بادِ ستم، خانمان من

تا از کدام بادیه پرسی، نشانِ من

دور از تو، از تطاول گلچین روزگار

شد آشیانِ زاغ و زغن، گلستانِ من

گفت زینب: ما اسیران، عزّ و جاهی داشتیم

در مدینه، منزلیّ و بارگاهی داشتیم

از مدینه، چون شدیم آواره تا در کربلا

همره خود، لشگر و میر و سپاهی داشتیم

بگفت زینب غم‌دیده، با دلی غمناک:

«گرَم تو دوستی از دشمنان ندارم باک»[i]

به دوستیّ تو سوگند! صبر پیشه کنم

«هزار دشمنم ار می‌کنند، قصد هلاک»

یاد هر گه کنم از زینب و سوز جگرش

کشم آهی که فتد در دل گردون، شررش

کام نادیده ز ایّام که در اوّل عمر

سوخت از داغِ غمِ مادر و جدّ و پدرش

بستند چو بر پشت شتر، محمل زینب

بگْریست دل سنگ، به حال دل زینب

گویی به غم و محنت و اندوه سرشتند

از روز ازل، طینت و آب و گِل زینب

ستم ندیده کسی در جهان، مقابل زینب

نسوخت هیچ دلی در جهان، چنان دل زینب

نگشت شاد، دلش از غم زمانه، زمانی

ز آب غم بسرشتند، گوییا گِل زینب

رأس حسین تا که به نی در ظهور شد

گفتی که دیدگان مه و مهر، کور شد

آن سر چو بر سپهر سِنان سَنان نشست

عیسی به چرخ یا که چو موسی به طور شد

چون بی‌گناه کشته شد، آن شاه دین‌پناه

آمد ز دودِ آهِ اسیران، فلک سیاه

چندان که اشکشان به رخ، از شامیان جنود

چندان که آهشان به لب، از کوفیان سپاه

فلک! با عترت «خیر البشر»، لختی مدارا کن

مدارا کن به‌ «آل ‌الله» و شرم از روی زهرا کن

ره‌ شام است در پیش و هزاران محنت اندر پی

به‌ «اهل ‌البیت» رحمی، ای فلک! در کوه و صحرا کن

آنان که آفریده شد از نور پاکشان

خورشید، شد به نیزه سر تابناکشان

مانند قرص مه، سرشان رفت بر سنان

در آفتاب مانْد، تن چاک‌چاک‌شان