این دل شده هیأت اباعبدالله

آشفتۀ غربت اباعبدالله

یارب مچشان حرارت آتش را

بر زائر تربت اباعبدالله

عشق تو فزون ز ممکنات است حسین

خون از عطشت دل فرات است حسین

در عرصۀ کربلا به راه معشوق

کاری کرده که عقل مات است، حسین

بنویس لب پُر تَرَک و دیدۀ خیس

بنویس: فرات ِ لعنتی؛ رودِ خسیس

بنویس که این قبر حسین بن علی ست

بنویس، ولی به " خط کوفی " ننویس ...

ما در ره عشق نقض پیمان نکنیم

گر جان طلبد دریغ از جان نکنیم

دنیا اگر از یزید لبریز شود

ما پشت به سالار شهیدان نکنیم

هر چند که در راه خدا می‌میرد

هر یار به علتی جدا می‌میرد

یک عده برای دین و یک عده حسین

عباس برای بچه‌ها می‌میرد

ای شمر لعین، زیر پایت ماه است

ریحانۀ حضرت رسول الله است

از سینه‌اش آن پای نجس را بردار

این پرچم لااله الاالله است

انالحق بر لبت، شش ماهه منصور

سرت در باد رقصان، چشم بد دور!

شهادت با چنان شور و شکوهش

تو را می جست، از گهواره تا گور

زلال از ما جدا شد، پاک افتاد

چه غمگین از نفس، کولاک افتاد

مگر دریا و رود و برکه‌ای نیست

که عکس ماه روی خاک افتاد؟

یکتا گهری ز صدر دین افتده

آویزۀ عرش بر زمین افتاده

افسوس که در واقعۀ کرببلا

از خاتم انبیا نگین افتاده

گر دعوت دوست می‌شنودم آن روز

من گوی مراد می‌ربودم آن روز

آن روز که بود روز هل من ناصر

ای کاش که ناصر تو بودم آن روز

دو دست مهربان آن سپیدار

کنار رود افتادند انگار

غم آن دست‌ها را منتشر کن

دو بیتی! دست روی دست مگذار

دو بیتی، ناگهان دستان آن ماه

گلوگیر است این اندوه جانکاه

رباعی باش و بشکن بغض خود را

لا حول و لا قوه الا بالله