گفتند که این نماد بی‌جان شده است

این آخر سر دچار طوفان شدن است

دیدند امّا ... که چارده قرن بهار

در مکتب کربلا گل‌افشان شدن است

من و این یک نفس، بشتاب مادر

مرا این لحظه‌ها دریاب مادر

شدم مثل رباب این روز آخر

عذابم می‌کند این آب، مادر

در خاک کویر، سرخ رُستند همه

در چشمۀ خون، آینه شستند همه

رازی که نهفته بود در فصل عطش

در محضر آفتاب جستند همه

از باور تیرگی جدا می‌شد حر

با لشکر نور، آشنا می‌شد حر

بر بال فرشتگان به پرواز آمد

در خویشتن خویش رها می‌شد حر

دیباچۀ عشق کربلایی مسلم!

چون روح پرنده‌ها رهایی مسلم

ای شاهد غربت تو شهر کوفه

با زخم غریبی آشنایی مسلم

می‌سوخت از التهاب، جانت ای گل

کم‌رنگ شد از عطش توانت، ای گل

پرپر شدن از داغ در آن صحرا بود

برنامۀ فصل امتحانت ای گل

امروز که عرشیان برانگیخته‌اند

بر عرش بلور نور آویخته‌اند

در مقدم باقر العلوم از فردوس

یک باغ گل محمدی ریخته‌اند

عاشورا، ارتفاع یک فرهنگ است

یک حادثه نه، حماسه‌ای خونرنگ است

پیکار علیه بدعت و تحریف است

فریاد علیه سلطۀ نیرنگ است

مواج‌­ترین خاطرۀ دریا شد

مَشک و علمش قبلۀ ماهی­‌ها شد

می‌برد به دندان همۀ دنیا را

تاریخ، میان دست­‌هایش جا شد

در کرب و بلا، پیمبری می‌بینم

بر منبر خون ِ دل، سری می‌بینم

طوفان بزرگ دیگری در راه است

انگار حسین دیگری می‌بینم

 از تیغ ، دم حسین را میفهمی

بوی حَرم حسین را میفهمی

با لهجۀ سرخ زینبی در روضه

تو جنس غم ِ حسین را می‌فهمی

او راز رشیدی است که باید فهمید

مضمون بعیدی است که باید فهمید

او خون خدا و بای «بسم الله» است

قرآن شهیدی است که باید فهمید