سبزیم که از پیشۀ عاشوراییم

   سرخیم که از ریشۀ عاشوراییم

ای روح زلال آب ما را دریاب

ما تشنۀ اندیشۀ عاشوراییم

وقتی گل ناشکفته پرپر می‌شد

با خون گلو گلوی تو تر می‌شد

این معجزۀ مسیح عاشورا بود

در دست پدر، پسر کبوتر می‌شد

آن جمله چو بر زبان مولا جوشید آز نای زمانه نعرۀ "لا" جوشید

تنها ز گلوی اصغر شش ماهه خون بود، که در جواب بابا جوشید

ای چشم تو بیمار، گرفتار، گرفتار

برخیز چه پیشامده این بار علمدار

گیریم که دست و علم و مشک بیفتد

برخیز فدای سرت انگار نه انگار

دستان بریده، نعش بی سر دجله

تنها و غریب و بی برادر، دجله

یک سوی حسین و سوی دیگر عباس

یک چشم فرات و چشم دیگر دجله

آن روز حسین یک صدا زینب بود

آیینۀ غیرت خدا زینب بود

زینب زینب زینب زینب زینب

آن روز تمام کربلا زینب بود

با سوز و گداز و شور و اخلاص بخوان با حنجرۀ زخمی احساس بخوان

صحن دل من عین حسینیه شده ای عشق بیا روضۀ عباس بخوان

ما راست سری خم شده سوی نیزه افتاده به خاک پیش روی نیزه  

باید که سری میان سرها باشی هر سر که نمی‌رود به روی نیزه  

بین تو و او عشق فقط نصف شده

چون موی به موی و خط به خط نصف شده

شق القمری که کرده بودی این است:

این ماه که با تو از وسط نصف شده

آن روز چقدر با صفا خواند نماز

انگار که با خود خدا خواند نماز

یک بار دگر قبله عوض شد آن روز

چون کعبه به سمت کربلا خواند نماز

با اذن تو تیر پر به سوی تو گرفت

جا در سر و پیشانی و روی تو گرفت

وقتی که برید حنجرت را خنجر

صد بار اجازه از گلوی تو گرفت

هر چند کلاس درس او یک واحه ست

راهی که به آنجا نرسد بی راهه ست

پیران همه طفل مکتب او هستند

این پیر طریقتی که خود شش ماهه ست