ای مادر عباس فدای پسرت

ای همسر خورشید فدای قمرت

ای ام بنین مادر سقای حرم

تو ریشۀ عشقی و وفا شد ثمرت

اشک تو بقیع را انارستان کرد

آفاق مدینه را نگارستان کرد

گفتند که عباس تو در اوج عطش

از آب گذشت و کارِ کارستان کرد

در سینه به جز دل غمین نیست مرا

جز داغ نهفته همنشین نیست مرا

خوانید چرا امّ‌بنینم مردم

آن امّ بنین که بنین نیست مرا

برای غصه‌هایت گریه کردی

به یاد کربلایت گریه کردی

نه بهر ساقی لشگر، برای

حسین سر جدایت گریه کردی

در دفتر عشق کز سخن سرشار است

هر چند قصیده و غزل بسیار است

از ام بنین چهار گل پرپر شد

این ناب‌ترین رباعی ایثار است

... و رفتی! تشنه‌لب دریا بماند

امام قافله تنها بماند

الا دست خدا!  بی ­دست‌هایت

زمین خوردی که حق برپا بماند

ألا ای روح دریاها، ابوالفضل!

تویی باب‌الحوائج «یا ابوالفضل»

بدون تو گره‌خورده به کارم

بیاور دست‌هایت را ابوالفضل

رضایت دیده از لبخند زهرا

ندیده مادری مانند زهرا

بیا از این به بعد او را بخوانیم:

گل امّ البنین، فرزند زهرا

تماشا می‌کنم زیبایی‌ات را

نگاه آبی و دریایی‌ات را

برای خاطرت زهرا پسندید

کنار علقمه سقّایی‌ات را

دل من شد ذبیح دست‌هایت

زدم «دم» از مسیح دست‌هایت

بیا تا من دخیل دست خود را

ببندم بر ضریح دست‌هایت

بریزی از عطش آتش به جانش

ولی مهریۀ زهرا بخوانش

که دست آب را از پشت بستی

ندادی روی خوش هرگز نشانش

چو گل در ازدحام داس افتاد

ز تن آن شاخۀ حسّاس افتاد

ستون آسمان لرزید، وقتی

عمود خیمۀ عباس افتاد