لب تشنه‌ام از سپیده آبم بدهید

جامی ز زلال آفتابم بدهید

من پرسش سوزان حسینم، یاران

با حنجرۀ عشق جوابم بدهید

دیروزت اگر رو به قتال آوردیم

در پاسخ تو زبان لال آوردیم

امروز به خیمه گاه آن دعوت ناب

صد علقمه لبیک زلال آوردیم

آن جمله چو بر زبان مولا جوشید

از نای زمانه  نعرۀ  لا جوشید

تنها ز گلوی اصغر شش ماهه

خون بود که در جواب بابا جوشید

آن دم که به سوی رزمگه باره کشید

آن نعرۀ عاشقی دگر باره کشید

لبیک گلوی کودک شش ماهه

خون بود که تا ستاره فواره کشید

هر دم که ز کار زار بر می‌گردی

شوریده و بی قرار برمی گردی

این بار کدام لاله‌ات پرپر شد

که این گونه شکسته وار بر می‌گردی؟

آن نی که بر آن خشک نیستان می‌خورد

آب از لب جوی لب و دندان می‌خورد

لب تشنه ز جویبار قرآن می‌خورد

می‌خورد فراوان و فراوان می‌خورد

فرجام دل پریش را می‌دانست

خونخواری زخم نیش را می‌دانست

همسایۀ نخل‌ها که شد، فهمیدند

او قصۀ مرگ خویش را می‌دانست

با خویش نه لشکر، نه سپاه آورده

دو طفل عزیز و بی گناه آورده

در کوفه ز بس مرد ندیده مسلم

ناچار به پیرزن پناه آورده

گیرم که شده تمام ره طی، برگرد

خونت شده شرط دادن ری، برگرد

گر وعده تو را میوۀ نوبر دادند

نوبر سر اصغر است بر نی، برگرد

بیاور با خودت نور خدا را

تجلی‌های مصباح‌ الهدی را

به ‌پا کن کربلایی در دل ما

تو که تا شام بردی کربلا را

در وسعت شب سپیده‌‌ای آه کشید

خورشید به خون تپیـده‌ای آه کشید

آن لحظه که زینب به اسارت می‌رفت

بـر نیـزه ســر بریـده‌ای آه کشید

به اشک‌های آن پدر که بی پسر شده بیا

به گریه‌‌های دختری که بی پدر شده بیا

به آن شهید پاره‌تن که بی‌کفن رها شده

به نـالـه‌های مادران خونجگـر شده بیا