من گریه برایت نکنم می‌میرم

یک روز صدایت نکنم می‌میرم

من داغ جگر سوز غریبی تو را

با اشک روایت نکنم می‌میرم

عمری‌ست که دلتنگ توأم، می‌آیم

مولا! به غریبی‌ات قسم می‌آیم

از صحن نجف دوباره ان‌شاء‌الله

با پای پیاده تا حرم می‌آیم

بی تو ببین کبوتر بی بال می‌شوم

از گریۀ زیاد چه بد حال می‌شوم

تا پلک می‌نهم به روی هم حسین من

گویا دوباره وارد گودال می‌شوم

رونمایم از سفر کوه غم است

قامتم از کوله بار غم خم است

از  میان  این همه  طفل  یتیم

دختر شیرین زبان تو کم است

تمام دشت به حالم نظاره می‌کردند

به یکدگر پی غارت اشاره می‌کردند

برای بردن یک گوشوارۀ ناچیز

حرامیان به خدا گوش پاره می‌کردند

به دل شور و نوا دارم اباالفضل

دلی درد آشنا دارم اباالفضل

اگر چه تازه برگشتم ولی باز

«هوای کربلا دارم اباالفضل»

گفت زینب که: مرا دیدۀ تر می‌باید

گریه بر خویش به هر شام و سحر می‌یابد

بهر بی‌برگی اولاد علی در ره شام

توشه از خون دل و لخت جگر می‌باید

در کام تو چون زهر شود آب حیات

یاد داری اگر که چرخ وارون حرکات

افکند به خاک پیکر پاک حسین

لب تشنه به حسرت نگران سوی فرات

آسودۀ کربلا به هر فعل که هست گر خاک شود، نمی‌شود قدرش پست برمی‌دارند و سبحه‌اش می‌سازند

 می‌گردانند از شرف دست به دست

هر چند که غرق سوز و آه و دردیم

شب‌ها پی موج روضه‌ها می‌گردیم

ترس از غم طوفان بلا بی معنی است

چون رو به سفینه النجات آوردیم

شد عشق شما دلیل شیدایی من

یک قطرۀ اشک کل دارایی من

ای کاش بیایی و مرا دریابی

تاریکی قبر و اوج تنهایی من

غیر از غم تو در دل ناکام ندارم

مانند شب گریه، سرانجام ندارم

یک شب بطلب سر به ضریحت بگذارم

جز گوشۀ شش گوشه‌ات آرام ندارم