چو رفت از این جهان زهرای اطهر

پس از چندی علی ساقی کوثر

بگفتا با عقیل آن مرد دانا

به لطف خود مرا دلشاد فرما

ای دوم بانوی سرای علی

همدل و یار باوفای علی

افتخار همه کلابیه

حضرت فاطمه کلابیه

گلبن معرفت و عاطفه کیست؟

روشنایی دل فاطمه کیست؟

کیست در عشق ولا آب شده

درّ غلطان گهر ناب شده

پاک‌ترین بانوی روی زمین

نام تو شد فاطمه امّ‌البنین

ما ز غم داغ تو دلخسته‌ایم

دل به ولای پسرت بسته‌ایم

من یک کویر تشنه‌ام رحمی به من کن

بر من ببار ای ابر، باران را به تن کن

باران بگیرد حال من بهتر از این است

باران ببین دلواپسِ حال زمین است

هرکس هر آن چه دیده اگر هر کجا تویی یعنی که ابتدا تویی و انتها تویی

در تو خدا تجلّیِ هر روزه می‌کند آیینۀ تمام نمای خدا تویی

میلاد تو تولد توحید و روشنی است ای مادر پدر! غرض از روشنا تویی

گفتـنـد وزن و قافیــه تعطیـل می‌شود

قحطـی اسـتعاره و تمثـیل می‌شود

قوت گرفت شایعه می‌گفت بعد از این

هر صورتی به آینه تحمیل می‌شود

حتـی خبـر رسـیـد کـه از سردی هـوا

گـلدسـته چـند ثـانـیه قندیل می‌شود

جهان ز مولد زینب چو خویشتن آراست

عنایت ازلی جلوه کرد از چپ و راست

زنی چگونه زنی فخر عالم و آدم

زنی که چون پدر و مام عروه الوثقی است

ولیّه الله و عین‌الله و لسان الله

زنی بزرگ که الگوی دانش و تقوا است

آرامش زیبای دو دریاست نگاهش

این دختر آرام و صبوری که رسیده

از شوق، علی سفره به اندازۀ یک شهر

انداخت، به شکرانۀ نوری که رسیده

عشق تو را حسین به عالم نمی‌دهیم

در دست غیر حلقه‌ی خاتم نمی‌دهیم

زلف من از ازل به تو پیوند خورده است

این وصل را به گیسوی پر خم نمی‌دهیم

بهار آیینۀ  یاد تو باشد

گل خورشید همزاد تو باشد

به هر دشتی که سرخ از خون مردی­ است

طنین سبز فریاد تو باشد

می‌گوید از شکستن سرو تناورش

این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...

زینب درست مثل پدر حرف می‌زند

میراث مادر است دلِ داغ پرورش!

می‌گوید از مصیبت سرخی که دیده است

از قتل عام چلچله‌ها در برابرش!