منتظر بودم دوباره ماه ماتم را ببینم

با همین چشم گنهکارم محرم را ببینم

بین آنهایی که می‌‌گویند انا کلب الرقیه

ساعتی بنشینم و رخسار آدم را ببینم

امروز با لب‌های خشکیده

دائم به فکر دختری بودم

بیتاب‌تر از روزهای قبل

دل خون طفل مضطری بودم

وای از آن دم که از سر طفلی

دست یک مرد روسری بکشد

وای از آن دم که بر سر بابا

دختری دست مادری بکشد

چشم انتظار میهمان، زد زیر گریه

بغضش شکست و ناگهان زد زیرگریه

دیگر توان ایستادن هم ندارد

طفلک نشست و بی امان زد زیرگریه

دست بگذار به قلب نگرانم بابا

بلکه آرام  شود روح و روانم بابا

چند وقت است صدایم نزدی دختر من؟

چند وقت است نگفتم به تو «جانم بابا؟»

همه جا از غبار آکنده است

همه جا بوى خاک پیچیده

همه جا از سکوت شد لبریز

دخترى روى خاک خوابیده

پایان قصه ختم می‌شد با عروسک

امروز عروسک، فردا، حالا عروسک

حالا که می‌‌خواهی بیایی کنج دامان

با خود بیاور پیش من صدها عروسک

روی پیکر سری داشتی، یادته؟

رگای حنجری داشتی، یادته؟

من یه روز بابایی داشتم، یادمه

تو یه روز دختری داشتی، یادته؟

بابامی و حرفی ز تو پنهان ندارم

خسته شدم دیگر پدرجان، جان ندارم

مثل تمام پیرزن‌های مدینه

من هم ببین بابا دگر دندان ندارم

آخرش چشم تر تو خواهرت را می‌کشد

غربت ناباور تو خواهرت را می‌کشد

آن سیاهی مقابل، ازدحام دشمن است

خلوت دور و بر تو، خواهرت را می‌کشد

از راه دور هالۀ نوری رسیده است

یک کاروان فرشته و حوری رسیده است

مشغول ذکر و راز و نیازند با خدا

گویا کلیم باز به طوری رسیده است

در صحن دل وزیده هوای محرمت

بر گوش جان رسیده صدای محرمت

ما بیقرار، منتظر روضه مانده‌ایم

اصلا تمام سال، فدای محرمت