گریه‌ها حلقه شده پا به رکابش کردند

کِل کشان اهل حرم مرد ربابش کردند

بی زره آمده از بس که شجاعت دارد

کس حریفش نشد و زود جوابش کردند

روزی است اینکه حادثه کوس بلازده‌ است

کوس بلا به معرکهٔ کربلا زده‌ است

روزی است اینکه دست ستم، تیشۀ جفا

بر پای گلبن چمن مصطفا زده‌ است

سرت بر خاک بود و درد سر شد

که سرگرمی چندین رهگذر شد

سرت برگشت بر نیزه ولیکن

شکاف ابروی تو بازتر شد

ای که نامت زینت عرش برین

ماه  بانوی سماوات و زمین

فاطمه نامی و هم ام‌البنین

قوت قلب امیرالمؤمنین

آن جنگجو هنوز

گویا بلد نبود

برپا بایستد

بر روی دست‌های پدر آمد

آن جنگجو هنوز

صحبت بلد نبود

پس با زبان گریه رجز سر داد

آن جنگجو هنوز

آن‌قدر بچه بود

حبّذا کربلا و آن تعظیم

کز بهشت آورد به خلق نسیم

و آن تن سر بریده در گِل و خاک

وآن عزیزان به تیغ دل‌ها چاک

من همان زائری که می‌دانی

بیقرار از تب پریشانی

عابر کوچه‌های دلتنگی

خسته از روزهای حیرانی

مردی از خانواده سلمان

عاشقی از تبار ایرانی

تو را بست از سرگیسو به نیزه

مگر تابت دهد هر سو به نیزه

الهی بشکند دستان خولی

تو را محکم زد از پهلو به نیزه

به که باید بسپارم خبر این غم را

داغ عباس کمر می‌شکند عالم را

بنویس ام بنین! نوکری عباست

افتخاری است مبارک پسر مریم را

در سینه‌ام داغی نشسته روی داغی

دارم به دل از لاله‌های داغ باغی

با رفتنت شادی هم از دل‌های ما رفت

بعد از فراقت از غم دل کو فراغی؟

حرف جود است و باز مرغ دلم، سمت بام جواد پر دارد

خسته از راه‌های نافرجام، به سوی خانه‌اش گذر دارد

می‌رود همره نسیم سحر، تا دمی در برش بیاساید

مثل طفلی یتیم و خسته و زار، که به دل حسرت پدر دارد

نهمین نوح رسیده است شود سرور شهر

با همین عمر کمش سایه شود بر سر شهر

نهمین نور دمیده است زمین بی تاب است

پسر حضرت ارباب، خودش ارباب است