تیری به سیاه‌چشمی ماه زدند

آن راهزنان که بر حرم راه زدند

در دامن خود سنگدلی آوردند

با نیت قربت الی الله زدند

همچو گل در ره تو جامه دران خواهم شد

یا صبا گشته به هر گوشه دوان خواهم شد

ساقیا خانه‌ات آباد مرا نیز بساز

بعد از این واقعه آباد بُتان خواهم شد

ببین این روزهای آخری را

شنیدم روضۀ انگشتری را

خداوندا سنان از من گرفته

تمام لذت نامادری را

ای امیرالمؤنین را یار یا امّ‌البنین  

ای سرا پا پاکی و ایثار یا امّ‌البنین

مکتب تو مهربانی، اسوۀ تو فاطمه

داری از او همچنان آثار یا امّ‌البنین

در محرّم ثمر عشق و وفا را دیدم

حاصل کوشش یاران خدا را دیدم

عشق پرواز که در بالِ نگاهم گل کرد

صحنۀ پر تپش کرببلا را دیدم

دلبر کمند خویش فکند و مرا گرفت

زلفش رسید باز مرا دست و پا گرفت

بر زلف او نوشته که یا ایها العزیز

یعنی مرا برای رضای خدا گرفت

 بر آل عبا تو نور عینی زینب

تو پشت و پناه عالمینی زینب

در فضل و شرافتت همین بس باشد

اینکه تو شریکه الحسینی زینب

هر آینه بانوی مقرب زینب!

نزدیک‌ترین آینۀ رب، زینب!

گفتیم وفادارتر از هرکس کیست؟

دیدیم سلیم گفت: زینب، زینب...

بالا ببر از دوشم سرو چمنم را

در قاب فلک سایۀ وجه حسنم را

ای زینت آغوش من ای فجر غزل‌خوان

پرواز بده بال قصیدت شدنم را

دل در دلم نیست از شوقت ای ماه

این چه زمینی است؟ آه از دلت آه

با خیمه بر کَن، یا نوحه سر کن

یا سوی یثرب، یا سوز جانکاه

خورشید نجابت و ادب یا زینب

با فضل و وقار، منتجب یا زینب

در اوج شکوه مثل کوهی بانو

هستی تو عقیله العرب! یا زینب

رگ‌های غیرت علوی در تب قیام

باید به قلب فاجعه زد تیغ انتقام

آشوب درد و داغ عطش سوخت باغ را

من باشم و حرم نبرد جرعه‌ای به کام؟!