در کارگاه هستی، تا نقش ما، زدند
آزادگان، به کوی محبت لوا، زدند
از عالم وجود، قدم در فنا زدند
«بر خوان غم، چو عالمیان را صلا زدند
اول، صلا به سلسلۀ انبیا زدند»
روز دهم ز ماه محرم به کربلا
ظلمی صریح رفت بر اولاد مصطفی
هرگز مباد روز چو عاشور در جهان
کان روز بود قتل شهیدان کربلا
آن تشنگان آل محمد اسیروار
بر دشت کربلا به بلا گشته مبتلا
خاک، خون آغشته لب تشنگان کربلاست
آخر ای چشم بلابین! جوی خون بارت کجاست؟
جز به چشم و چهره مسپر خاک این ره، کان همه
نرگس چشم و گل رخسار آل مصطفاست
افتاد تا، ز بام شبستان کربلا
خور، چون سر بریده، به دامان کربلا
خون خدا، گرفت گریبان کربلا
«کشتی شکست خوردۀ توفان کربلا
در خاک و خون فتاده به میدان کربلا»
آنکه چون آمد به دستش ذوالفقار جان شکار گشت معجز در کفش چون در کف موسی، عصا آمد آواز منادی لا فتی الا علی وانگهی لا سیف الا ذوالفقار آمد ندا
«بشنو از نی چون حکایت می‌کند»
«از جدایی‌ها شکایت می‌کند»
«کز نیستان تا مرا ببریده‌اند»
چشم‌ها با نام من باریده‌اند
زینب، اسیر سلسلۀ نینوا ببین
اهل حرم، به رنج گران مبتلا ببین
بر خاندان خود، ستم ناروا ببین
«ای مونس شکسته‌دلان، حال ما ببین
ما را غریب و بی‌کس و بی آشنا ببین»
این آتش افتاده به کانون حسین توست
کانون ز موج صاعقه وارون حسین توست
این پر شکسته طایر محزون حسین توست
«این کشتۀ فتاده به هامون حسین توست
وین صید دست و پا زده در خون حسین توست»
از اشک و آه شعله برافروز تشنگی
بی تاب از شرار غم اندوز تشنگی
فغان می‌زد که یا رب خاک این صحرا نبود ای کاش
و آغوشش به روی کاروان‌ها وا نبود ای کاش
زمین کربلا برخاست بر پا، نیزه‌ها را دید
و با خود گفت امروزِ مرا فردا نبود ای کاش
یقین تکلیف طفلان، با عطش این گونه روشن بود
فراتی هست اینجا پیش رو، اما نبود ای کاش
محرم است و زمین بار دیگر آشوبد
مدینه مویه کند، روح حیدر آشوبد
صدای نالۀ زهرا دوباره برخیزد
زمان بریزد و بر عرش محشر آشوبد
حریم سینۀ من در شراره افتاده
در انعکاس نگاهم ستاره افتاده
زحجله‌گاه لبم خون تازه می‌ریزد
دگر نفس زدنم در شماره افتاده
شکست حجمۀ بغض گلو گرفتۀ من
به یاد خاطره‌هایی دوباره افتاده
کاروان در کاروان دل بر سر دل بود آنجا
ناقه‌ها در ناقه‌ها افتاده در گِل بود آنجا
رودی از گل‌های پرپر در بسیط خاک جاری
همسفر با عاشقان، منزل به منزل بود آنجا
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
