پریشان واژه‌هایم را ز گیسوی شما دارم

تمام شعر‌هایم را من از سوی شما دارم

ولا حول، بر آن چشم و بر آن ابرو که من وزن

رباعی را فقط از این ترازوی شما دارم

شب وصل است و باد می‌آید

دل غزلخوان و شاد می‌آید

صوت نقّارۀ شما باز از

سمت باب الجواد می‌آید

برای آمدنت نجمه بیقرارت بود

هزار سرّ مگو دید و رازدارت بود

مدینه شاهد شب زنده داری موسی

تمام بارقه‌ها نیز در مدارت بود

حس می‌کنم در صحن تو عطر دعا را

عطر توسل‌های در باران رها را

غرق اجابت می‌شود دست نیازش

هر کس که می‌خواند در این مرقد خدا را

با اینکه می‌دانست از اول بی وفایم

با اینکه عبدی رو سیاه و بی نوایم

شاه خراسان باز ذره پروری کرد

آقا اجازه داد در صحنش بیایم

تشنه بودیم که باران نجف را دیدیم

اشک بودیم که دامان نجف را دیدیم

در نجف منقبت شاه خراسان گفتیم

مشهدت آمده، سلطان نجف را دیدیم

کسی می‌آید از بالا، کسی می‌آید از برتر

کسی می‌آید از فردوس و از عرش کرم پرور

کسی می‌آید از لوح و قلم، از کرسی و منبر

کسی که جنسش از جنس سبو و ساقی و ساغر

ابتدای حرم، امام رضا

انتهای حرم، امام رضا

بین صحن و رواق و توی حیاط

همه جای حرم، امام رضا

سلام ‌ای ماه خوبی‌ها!

سلام ‌ای هشتمین سکوی معراج بشر تا عالم بالا. امام مهربان آقا، علی، موسی الرضای ما.

نگاهم کن! دلم یک خلوت جانانه می‌خواهد

کبوتروار آمد روی گنبد!‌ دانه می‌خواهد

عطش دارم! تو در جریانی و دیری است می‌دانی

دلم یک جرعه از دریای سقاخانه می‌خواهد

بیمارها دارالشفا را می‌شناسند

اینجا تمام دردها را می‌شناسند

اینجا غریب و آشنا فرقی ندارد

اینجا غریب و آشنا را می‌شناسند

درد و درمان ما امام رضاست

راحت جان ما امام رضاست

ما غلامان حضرتش هستیم

شاه و سلطان ما امام رضاست