پر می‌کشد مرغ دلم سمت حرم بانو

دیر آمدم، دیر آمدم، دیر آمدم بانو

آرامم و با هر قدم گم می‌شود انگار

در من هیاهوی خیابان ارم بانو

تو مسیحا زاده اما دختر موسی شدی

مریم قدیسۀ ذریۀ طاها شدی

یک نخی از چادرت مانند کعبه محترم

قبلۀ عرشی ترین سجادۀ دنیا شدی

هرکس به احترام مقام تو خم نشد

آقا نشد، بزرگ نشد، محترم نشد

دل خسته بود و راهی این آستانه شد

دل خسته بود و راهی باغ ارم نشد

شجر نور، نوبر آورده

بحر توحید، گوهر آورده

آسمان ولایت و عصمت

بهر خورشید، اختر آورده

حکم کردند که بی عشق، نفس مذموم است

شکر این سینه به عشق ازلی محکوم است

از رضایی شدن تک تک ما معلوم است

دل مسلمان شدۀ فاطمۀ معصوم است

ای روزهای تار‌، ای شب‌های دور از ماه

ای بیقراری‌های دائم با دلم همراه

ای بغض‌هایی که می‌آیید از سفر ناگاه

باری اگر شوق سفر دارید، بسم الله

چیست جان؟ جان نثار معصومه

چیست گل؟ از تبار معصومه

صلوات و سلام آل رسول

هدیۀ ما نثار معصومه

ای در یم عصمت، یا حضرت معصومه

ای فاطمۀ عترت، یا حضرت معصومه

ای خاک رهت جنّت، یا حضرت معصومه

ای سایۀ تو عفّت، یا حضرت معصومه

قم از تو یم رحمت، یا حضرت معصومه

محتاج دمت حکمت، یا حضرت معصومه

خورشید نجیب آسمان، معصومه

محجوبۀ زینبی نشان، معصومه

او فاطمۀ ثانی و در حجب و حیا

الگوی تمام دختران، معصومه

دور و بر خود می‌کشی مأنوس‌ها را

إذن پریدن می‌دهی طاووس‌ها را

وا می‌کنی سمت کویر این حوالی

با لطف پاکت پای اقیانوس‌ها را

رضا نشست و به معصومه‌اش نگاه انداخت

چنانکه چشمۀ ذوق مرا به راه انداخت

خدا چه خوب ادا کرده حق مطلب را

به نام فاطمه آورده است زینب را

بده مژده بر دشت خشک گلوها

پر از بادۀ کوثری شد سبوها

بدون توسل، رسیدن محال است

مصلّی که شد از دل بی وضوها؟