سلام ما به دلیرى ز دودمان عرب

 که بود عبدالرّحمن و از بنى ارحب!

ز شیعیان شهیر قبیله‌ی همْدان

 که زد به دامن مهر حسین، دست طلب

سلام ما ز دلى باصفاتر از صحرا

 به قیس، ابن مسهّر ز دوده‌ی صیدا!

کسى که بود ولایت به سینه‌اش پنهان

 کسى که بود شجاعت ز چهره‌اش پیدا

سلام باد به روح بریر، ابن خُضیر!

 که دوست‌دار شبر بود و جان‌نثار شبیر

شجاع و زاهد و آزاده، سیّد القرّاء

 حیات او همه خیر و ممات او همه خیر

سلام باد به زاهر، تبلور ایثار!

 که داشت جلوه ز مهر ائمّه‌ی اطهار

غلام بود، غلام علىّ و آل على

 شجاع عرصه‌ی دین بود و قاتل کفّار

سلام باد به عمّار، زاده‌ی حسّان!

 که داده بود خدایش ولایت از احسان

ز دودمان بنى طى که عمر خود طى کرد

 به دوستىّ علىّ و به یارى قرآن

سلام باد به شوذب که عین عرفان بود!

 روان به هر رگ او خون عشق و ایمان بود

به شام تیره ز «مُستغفرینَ بِالاَسحار»

 به روز حادثه با خصم، شیر میدان بود

سلام باد به آن جلوۀ فداکارى!

 به عبد رحمنِ عبدِ ربّ انصارى!

یک از صحابه‌ی پیغمبر و على، مردى

 که بود شهره به حق‌باورىّ و دین‌دارى

سلام ما به سعید! آن چو نام خود مسعود

 که پیک نامه‌ی مسلم به نزد مولا بود

به شهرت حنفى بود و در شب عاشور

 پى دفاع حریم ولایت این بسرود:

سلام ما به یزید آن سلاله‌ی مُغفِل!

 که قفل بر درِ غفلت نهاد و شد مقبل

ز شیعیان على بود و چون پدر، مخلص

 که بر رسول خدا بُد محبّتش کامل

سلام باد به حجّاج و دست و بازویش!

 که کس نبود ز عشّاق هم‌ترازویش

حسین، کعبه‌ی عشّاق و او منادى عشق

 حسین، قبله‌ی دل‌ها و او اذان‌گویش

سلام باد به سیف بن مالک! آن مولا

 که داشت عشق على را به نفس خود اولی

به دشمنان على، سیف «عاد من عادا»

 به دوستان على، حرز «وال من والا»

سلام باد به سالم که حق ندایش بود!

 غلام عامر عبدىّ و بصره جایش بود

غلام بود ولى عشق کرد آقایش

 فروغِ عشقِ وى از قلب باصفایش بود