هر چه بالا ببرد هر چه سری را پسری

خم کند گاه به آنی کمری را پسری

دیده‌ای پشت در خانه به خود می‌بالی

روی تو باز کند چون که دری را پسری

تا به مستی ابروان شیر بالا می‌رود

هی صدای غرش تکبیر بالا می‌رود

آمده عباس، می‌افتد به پایش زودتر

دست هر جنبنده‌ای که دیر بالا می‌رود

غصه تنها رفته با اندوه و غم برگشته است

تا که از عباس دستان قلم برگشته است

دم به نام نامی عباس پایین رفته و

در حقیقت بازدم نه، باز، دَم برگشته است

کربلا رفتی در و دیوار بشناسد تو را

در پس دیوار و در مسمار بشناسد تو را

آرزوی تو فقط این است یک دفعه حسین

روی نی با چشم‌های تار بشناسد تو را

خورشید شقیقه‌اش

خطبۀ شقیقه‌اش را

به دندانت کشم از خوش خیالی

ببین مشک من این آشفته حالی

اگر چه دست‌هایم از تن افتاد

نمی‌خواهم بیایم دست خالی

هلا سنگ صبورم مشک، ای مشک

مریز اشک غرورم مشک، ای مشک

که از لب‌های خشک آل یاسین

همه شرم حضورم مشک، ای مشک

تو و مشک و دو چشم تر اباالفضل

و نخلستانی از خنجر اباالفضل

فرات از شرم، چکه‌چکه شد آب

پس از دستان آب آور، اباالفضل

حیا به دست تو آموخت دلبری‌ها را

و آمدی که امامت کنی پری‌ها را

بیا ببین زنی از نسل کربلا، زینب

چنان تو کرده ادا حقّ خواهری‌ها را

خطیب خطبۀ غربت، رضای خفته به قم

بگیر دست دل پای منبری‌ها را

برای گریه دلم یک اشاره می‌خواهد

نگاه، رخصت اشکی دوباره می‌خواهد

میان دشت عطش خیمه‌های در آتش

کسی که رفت دلی پر شراره می‌خواهد

عموی لاله‌ها بی‌تاب برگرد

فدای قامتت سیراب برگرد

جلوتر شب‌پرستان در کمینند

نمی‌خواهیم بی‌تو آب، برگرد

شش‌ماهه، پرندۀ سپیدم اصغر

لب تشنه، شکوفۀ شهیدم اصغر

آن تیر سه شعبه را به جای آب، آه

با چشم خودم چگونه دیدم اصغر