آن سر را
سال‌ها پیش دیده بود
بین دو سجده
بر شانه پیامبر سوار بود
و امروز بر نیزه
برنیزه تکیه داده تنهاتر از همیشه
با چهرۀ خماری زیباتر از همیشه
بذر ترانه بارید از ابر خطبه‌هایش
اما زمین دل‌ها صحراتر از همیشه
چشم وا کردم و پرپر شدنت را دیدم
نیزه در نیزه غریبانه تنت را دیدم
زیر پامال کبود سم مرکب‌ها، نه
به روی دست ملائک بدنت را دیدم
لبانمان همه خشکند و چشم‌ها چه ترند درون سینۀ من شعرها چه شعله‌ورند نیامد آنکه سبویی عطش بنوشدمان هزار سال گذشته است و چشم‌ها به درند
نوحه سازان امشبی را نینوا خوانی کنید
اندکی ما را بگریانید و بارانی کنید
امشب ما تا که طولانی شود، خورشید را
دست بسته پشت کوه قاف، زندانی کنید
آن روز را مرور زمان باورش نشد
حتی یقین نه بلکه گمان باورش نشد
«قرآن به روی نیزۀ اعدا طلوع کرد»
تاجی به سر گذاشت سنان باورش نشد
این سواران کیستند؟ انگار سر می‌آورند از بیابان بلا گویا خبر می آورند این گلوی کوچک انگاری که راه شیری است این سواران، کهکشان با خود مگر می‌آورند؟
نوشته‌اند سنان‌ها به تو امان ندهند
نوشته‌اند که ره را به تو نشان ندهند
نوشته‌اند به یک دیده بنگری همه را
نوشته‌اند دو روزن به آسمان ندهند
کعبۀ عشق نگر دور و برش دعوا شد
استلامش چه شلوغ است، سرش دعوا شد
گوییا مملکت ری به نگاهش بسته است
در قشون بر سر چشمان ترش دعوا شد
بخواب بر سرِ زانوی خسته‌ام، سرِ بابا! منم، همان که صدا می‌زدیش: دختر بابا! دلم گرفت ازین کوچه‌های سرد غریبه چه دیر آمدی ای سر؟! کجاست پیکر بابا؟!
بر نیزه سر برادرت می‌گردد
تا کوچه به کوچه خواهرت می‌گردد
خورشید تویی، ستاره‌ها می‌گویند
هر روز زمین دور سرت می‌گردد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
