ز حسرت، لاله امشب، داغِ ماتم بر جگر دارد

که زینب، سوی شام از کوفه، آهنگ سفر دارد

روان شد کاروان و مانْد اندر پی، دل لیلا

کجا مادر تواند دیده از فرزند بردارد؟

ورد زبان من که برادر برادر است

صد بار اگر اعاده کنم نا‌مکرّر است

آن جسم توست یا که بلای مجسّم است؟

وین جان من وَ یا غم و درد مصوّر است؟

ای آن‌ که کفت ز خون خضاب است! عریان تنت اندر آفتاب است

بَردار سر از تراب، ای جان! کاین دشت بلا، نه جای خواب است

ای رفته به نوک نی، سر تو! افتاده به خاک، پیکر تو

از چیست که جسم اطهر تو؟ بی‌غسل و کفن در آفتاب است

چو بر بستند «آل الله»، سوی شام، محمل‌ها

به محمل‌ها مکان کردند، هم‌چون غصّه در دل‌ها

ز بس سیل سرشک از چشمه‌های چشم شد جاری

فرو رفتند آن جمّازه‌ها تا سینه، در گِل‌ها

بر کشتگان ز غرفه‌ی جنّت، نظاره کن

اوّل، نظر بدین بدن پاره‌پاره کن

با این‌که زخم پیکر او را شماره نیست

باز آی و زخم پیکر او را شماره کن

گفت زینب تا مکان در دامن مادر گرفتم

چون حسینِ خویش دیدم، شاد گشتم، پر گرفتم

از ازل من با برادر هم‌سفر بودم در این ره

بهر خود، یاری چو شاهنشاه بی‌لشگر گرفتم

یاد هر گه کنم از زینب و سوز جگرش

کشم آهی که فتد در دل گردون، شررش

کام نادیده ز ایّام که در اوّل عمر

سوخت از داغِ غمِ مادر و جدّ و پدرش

بستند چو بر پشت شتر، محمل زینب

بگْریست دل سنگ، به حال دل زینب

گویی به غم و محنت و اندوه سرشتند

از روز ازل، طینت و آب و گِل زینب

ستم ندیده کسی در جهان، مقابل زینب

نسوخت هیچ دلی در جهان، چنان دل زینب

نگشت شاد، دلش از غم زمانه، زمانی

ز آب غم بسرشتند، گوییا گِل زینب

در ورود شام با شمر لعین

این چنین گفت «امّ‌کلثوم» حزین:

ما اسیران، عترت پیغمبریم

پرده ­پوشان حریم داوریم

«امّ‌کلثوم»! علی را دختر!

زهره را انجمن­ آرا اختر

میوه‌ی قلب رسول الله است

چه کس از مرتبه‌اش، آگاه است؟

نام بلند خویش به دنیا گذاشتی

با داغ خود غمی روی دل­ها گذاشتی

بعد از حسین، قلب پریشان خویش را

در کربلای خون خدا جا گذاشتی