در ورود شام با شمر لعین

این چنین گفت «امّ‌کلثوم» حزین:

ما اسیران، عترت پیغمبریم

پرده ­پوشان حریم داوریم

خواهی ار ما را بری در شهر شام

از مسیری بر که نبْوَد ازدحام

بلکه کم‌تر گرد عترت، صف زنند

خنده و زخم زبان و کف زنند

آن جنایت­پیشه، آن خصم رسول

بر خلاف گفته‌ی دخت بتول،

داد خُبث طینت خود را نشان

بُرد از دروازه‌ی ساعاتشان

پشت آن دروازه، خلقی بی‌شمار

رخت نو پوشیده، دست و پا نگار

بهر استقبال با ساز و دهل

سنگشان در دست، جای دسته گل

ریختند از هر طرف زن‌های شام

آتش و خاکستر از بالای بام